Balneário Camboriú

Twee heerlijke stranddagen gehad. Geen druk en vol strand. Lekker rustig. Wel mensen met honden op het strand. Hier in de straten valt mij ook op dat er best veel mensen met honden zijn. Vooral kleine honden. Eergisteren lag ik op mijn rug te genieten van de zon met mijn benen opgetrokken en mijn voeten plat in het strand. Ineens voel ik iets warms en harig tegen mijn zij aan en daarna onder mijn benen tegen mijn billen aan. Wat denk je....een hond. De (soort van boxer, zo'n snurker met een platte kop) is bij mij op de handdoek geploft tussen mijn benen. Tegen mij aan ligt het beest genoegelijk mij aan te kijken. Komisch gewoon. De eigenaar is al snel bij mij en roept zijn hond, luisterend naar - hoe het versta - de naam 'Simon'. Nou hij kan Simon roepen tot hij een ons weegt. Simon vindt mijn billen wel fijn. Ik aai Simon over zijn kop en hij vindt het wel best zo. Hilarisch dit. Hond 'spint' tegen mij aan. Baasje roept en ik grijns naar het baasje. Wil wel graag hier een leuk gesprek over. hahaha maar helaas. Ik raak al aardig gewend aan het 'stommetje' spelen hier. Wat lachen, wat gebaren en klaar. Simon komt die dag nog eens langs. Baasje gaat er eerder vandoor dan ik, dag Simon, het was gezellig.
De volgende dag komt er een andere baasje naar het strand met een Simon-look-alike, ook zo'n lelijke snurkhond en wat denk je, deze gaat in één speer op mij af. Huh. Waarschijnlijk hangt er een enorme hondlievende energie om mij heen.

Het weer is lekker, niet heet. Heerlijk warm met een klein wolkje af en toe. Niet zo heet dat ik telkens het water in moet voor verkoeling of met mijn hoofd in de schaduw of mijn shirt over mijn hoofd, wat ik nog wel eens doe als het erg heet is. Mijn gele labello zonnestift die gebruik ik wel; zoals altijd op het strand. Ik heb de gewoonte niet alleen mijn lippen in te smeren, maar ook mijn neus. Die wil anders nog wel eens heel rood worden. Ik smeer dan ook altijd wat onder mijn ogen zo ongeveer. Dit doe ik al jaren zo.
Kom ik eergisteren thuis en ik zie dat ik enorm verkleurd ben. Kan mij niet herinneren dat ik ooit in een paar uur strand zo bruin geworden ben. Alleen schrik ik mij rot. Mijn gezicht......oooooh jeee......Ik kan precies zien waar ik met die labello stift 'zo ongeveer' heb gesmeerd. Oeps. Mijn gezicht lijkt net dat van een Dalmatiër, om het bij de honden te houden. Oef. Het is net alsof ik zo'n pigmentvlek ziekte heb. Mijn neus en wat vlekken eromheen zijn een stuk lichter - wit - dan de rest van mijn gezicht. Dit heb ik nog nooit gehad. Uiteindelijk kan ik er wel om lachen. Niemand ziet mij tenslotte en morgen weer naar het strand. Dan maar niet meer smeren met die stift. Gelukkig is het momenteel al aardig bijgetrokken.

Vandaag met de auto naar Balneário Camboriú geweest; het Braziliaanse Benidorm; veel hoogbouw en een toeristische badplaats.

info: Balneário Camboriú is een belangrijk strandresort in de Braziliaanse zuidelijke staat Santa Catarina . De stad, met zijn steile heuvels die naar de zee vallen, is populair onder de Zuid-Amerikanen. De belangrijkste oceaanboulevard heet Avenida Atlântica (Atlantic Avenue). De stad ligt 10 km ten zuiden van de stad Itajaí. Niemand weet zeker wat de naam van de stad betekent, maar de meest aanvaardbare verklaring, volgens de archieven van de stad, is 'Rivier gevuld met Robalo', dat is een veel voorkomend soort vis in deze regio. De stad heeft ook een standbeeld vergelijkbaar met de Cristo Redentor in Rio de Janeiro, genaamd Cristo Luz , maar de in Balneário Camboriú heeft kleine verschillen: het is een beetje kleiner dan Verlosser en het schildert Jezus met een "brede hoed" zoals een cirkel op zijn linker schouder, die de zon symboliseert, die een schijnwerper schuift die naar de hele stad schijnt. De Cristo Luz is 's nachts verlicht en heeft ook kleurrijke lichten in zijn lichaam die periodiek verandert.

Ik had bedacht om eerst Christus maar weer eens een bezoek te brengen. Het bezoek van zo'n Cristo-beeld op een heuvel heeft een mooi uitzicht op de stad als prettige bijkomstigheid. Dit keer hoef ik niet met een tram en ga ik gewoon met eigen auto. Dat betekende best steil omhoog. Ik wordt daar nooit zo blij van, maar goed. Met flink gas kom ik de heuvel op. Daar zie ik een grote parkeerplaats, die is afgesloten. Het lijkt erop dat deze Cristo niet zo van het bezoek is. Dan zie ik een auto het laatste stukje omhoog rijden. Ik dacht dat dit niet mocht gezien de poorten bij de ingang van die weg. Wat die auto kan, kan ik ook, denk ik en ik geef vol gas het laatste stukje (wel heel erg steil) omhoog. Bijna bovenaan is het afgesloten en de auto parkeert net op de laatste plekje naast de weg en ik sta bijna verticaal stil. Er staat een man bij de pionnen en het lint dat de bovenste zeer kleine parkeerplaats afsluit en uit zijn Portugese antwoord op mijn Spaanse vraag begrijp ik dat Christus pas om vier uur 's middags bezoek wenst. Ondertussen krijg ik het een beetje benauwd, zal ik dan achteruit de diepte in moeten. Ooh help. Gelukkig mag ik van de beste man bovenop draaien. Ik geef een flinke dot gas en haal de auto van de handrem af. Ik rij de parkeerplek op en draai de auto om aan de afdaling te beginnen. Ik geloof niet dat ik om vier uur terugkom.

In de stad zelf is het best druk met auto's. Dat is steeds zo als ik hier de stad inga. Door de week is het zelf drukker dan op zaterdagmiddag. Ik probeer in het centrum een parkeerplaats te vinden en dat valt nog niet mee. Ik rijd wat rond door de eenrichtingsverkeer straten, dat is ook overal zo hier en best lastig. Ik heb het gevoel dat ik steeds om rijd. Uiteindelijk zie ik een parkeerplaats net buiten het centrum. Het blijkt een soort van autowasserette en parkeerplaats te zijn. Blij dat ik eindelijk mijn auto ergens kwijt ben en ik loop de stad in. Daar kijk ik wat rond, veel winkeltjes, veel restaurantjes, veel hotels en veel hoogbouw. Langs het strand staan kiosken, hier is het in de zomer vast en zeker druk. Vraag me af hoe je dan je auto kwijt raakt hier.

Na de stad wil ik naar een uitkijkpunt aan de zuidkant van de stad; de andere kant van waar ik ben gekomen. Op mijn telefoon kijk ik op de gps en als ik denk dat ik de juiste weg insla, wordt er naar mij getoeterd. Dan zie ik het; ik rijd een eenrichtingsverkeersweg in....maar dan van de verkeerde kant. oeps. Ik ga aan de kant en keer mijn auto. Weer een paar rondjes verder, ben ik op de goede weg. Weer met de auto naar omhoog. De uitkijkpunten zijn aan de andere kant. Als ik de heuvel weer af ben, draai ik om en ga naar een uitkijkpunt. Ik maak een paar foto's en besluit naar huis te gaan. Het is ondertussen gaan regenen en ik heb genoeg van al die drukte op de weg.

Thuisgekomen kruip ik op de bank, mijn favoriete plekje hier en typ ik dit verhaal. Morgen schijnt het ook wat bewolkt en regenachtig te zijn. Denk dat dat een luie dag thuis wordt en voor ik ga slapen de tas pakken. Zaterdagochtend naar het vliegveld. Dan vlieg ik naar Foz do Iguazu en wil daar naar de wereldberoemde watervallen. Wordt vervolgd.