Aankomst Itajai

Woensdag eind van de middag ga ik met de taxi naar het vliegveld in Rio. Het is rond zes uur en ook in Brazilië is het dan druk op de weg. Niet een klein beetje druk. Wij staan in de file met nog zeven andere rijen (heen en terug) en wat ik bij aankomst in Rio ook al zag, zie ik nu weer: er staan gewoon mannen tussen de auto's eten en drinken te verkopen. Gewoon op een drukke achtbaansweg zigzaggen ze tussen de auto's door. Vrijdag toen ik aankwam zat er zelfs een man op een stoel tussen twee rijbanen (niet deze drukke weg) zijn koopwaar aan te bieden. Ik zie dat er ook wel wat verkocht wordt. Mijn taxichauffeur is een man ergens in de zestig volgens mij. Hij belt tijdens de rit en ik zie op zijn scherm 'meu amo' verschijnen. Niet de naam van zijn vrouw of vriendin maar, 'mijn lief'. Ik vond het wel aandoenlijk. Na het gesprek vertelt hij uitgebreid over haar. Hij vergeet dat ik geen Portugees versta, een paar woorden wel omdat het op Spaans lijkt, maar deze stortvloed van woorden begrijp ik toch echt niet. Als ik hem help herinneren dat ik geen Portugees kan, zegt hij dat ik wel net zo mooi ben als een Braziliaanse; de charmeur. De beste man zet mij om kwart voor zeven bij het vliegveld af en wijst dat ik de ingang links moet hebben. Mijn gevoel zegt iets anders en ik loop naar binnen en vraag waar ik moet zijn; naar rechts dus. Inchecken gaat snel. Ik heb nog mooi tijd om wat te eten. Daarna ga ik naar de gate en daar zit ik nog wel even want het vliegtuig heeft een uur vertraging. In plaats van negen uur wordt het tien uur. Eenmaal in de lucht val ik vrij snel in slaap. Het is tenslotte voor mijn gevoel al best laat. Ik slaap nog niet zo heel lang, als de dame naast mij, mij wakker maakt. Ze wil graag voor mij langs naar het toilet. Grrrr en ik sliep net zo lekker.

Om kwart voor twaalf loop ik het vliegveld uit, op zoek naar de verhuurmaatschappij van mijn auto. De mensen van de huizenruil die nu in mijn huis zijn, Sergio en Victoria, rijden in mijn auto. Ik ga naar zijn huis en hij heeft voor mij een auto gehuurd hier en de verhuurmaatschappij zou ergens tegenover de vlieghaven zijn. Eenmaal buiten gekomen, zie ik wel een parkeerterrein, maar geen kantoortjes of zoiets van verhuurbedrijven. Ik vraag buiten waar het verhuurbedrijf zit en ik wordt een straat in gewezen. Dat zou kunnen. Vaker moest ik net iets verder bij de luchthaven vandaan mijn huurauto ophalen. Ik loop de straat in en vraag nog een keer en laat de naam van het verhuurbedrijf op mijn papieren zien. Het is niet ver lopen zegt de man. Ik loop door en vraag nog een keer. Deze beste man heeft geen idee. Volgens hem kan ik beter met een taxi gaan. Die kunnen het aan de hand van het adres wel vinden. Strak plan lijkt mij, want ik zie in de straat niets wat op een autoverhuurbedrijf lijkt. Ik loop terug naar een groepje taxichauffeurs en vraag daar nog maar eens. Een chauffeur weet het wel en ik stap bij hem in. De taxichauffeur stopt in de buurt van de luchthaven bij een soort van club of buurthuis met dezelfde naam als het verhuurbedrijf. Hij zegt dat ik er ben. Nou mooi niet, ik stap niet uit en probeer duidelijk te maken dat dit toch echt geen verhuurbedrijf is. De taxichauffeur rijdt verder. Nu gaan wij dezelfde straat weer in van de luchthaven, maar de andere kant op. Daar staan inderdaad kantoren van autoverhuurbedrijven, maar niet die ik moet hebben. Het is mij wel duidelijk dat hij helemaal niet weet waar ik moet zijn. Ik wordt er niet bepaald vrolijk van en roep dat hij terug moet gaan, dit schiet niet op. Terug bij zijn vrienden de taxichauffeurs, vraagt mijn taxichauffeur nog maar eens en nu weet iemand het zo ineens. Bij een of andere garage stoppen wij en hier moet het dan zijn. Niemand te bekennen. Taximeneer rijdt naar de luchthaven en zegt dat ik er maar uit moet. Nou dat was ik niet van plan. Ik zit in een taxi en ga er niet weer uit. Geen zin om nog weer te gaan vragen en zoeken. Wat een gedoe. Ik ben moe en wil naar mijn volgende huis. Ik geef de chauffeur het adres en vraag of hij mij wil brengen. Morgen weer een dag. Deze rit gaat zowaar wel direct goed. Het is ondertussen één uur als ik bij de poort van het appartementencomplex aanbel. De beveiliger, hier is vierentwintig uur per dag beveiliging, laat mij binnen en overhandigd mij de sleutels van het appartement en de afstandbediening van de garagedeur voor de parkeergarage onder het appartementencomplex. Leuk zo'n afstandbediening. Nu nog een auto.

Het appartement is echt super. Netjes, chique en ruimte genoeg voor mij alleen. Ik kies een slaapkamer om te slapen en op de andere leg ik mijn tas en kleding (lees: verspreid ik mijn kleding door de kamer). Snel een douche en naar bed. Voordat ik erin lig hoor ik mijn mobiel. Zie dat mijn lief heeft gebeld. Ik bel terug. Blijkt dat 's nachts de Brazilianen stil stonden met mijn auto bij een tankstation met een lege accu en een hotel hebben genomen onderweg. Grappig, ik geen auto, zij geen auto in dezelfde nacht.

Nog brak word ik de volgende ochtend wakker van de deurbel. Ik heb zo'n vermoeden dat het Mari is, de hulp hier in huis. Zij zou nog langs komen. Jammer dan, ik lig nog op bed. Maar ja toch wakker nu, dus er maar uit. Niet veel later krijg ik een appje dat Mari naar mij op zoek is. Zo'n vermoeden had ik al. Niet lang daarna gaat weer de deurbel en komt hulp Mari met man binnen. Hij begroet mij in het Engels en ik blij dat ik nu fatsoenlijk kan communiceren. Maar helaas. Hij spreekt niet meer Engels dan: 'Hello, nice to meet you'. Zucht. De communicatie maar weer via google translate. Zij legt mij e.e.a. uit van het huis en ze vragen naar mijn auto. Ik vertel dat ik die nog moet ophalen. Nu is de man taxichauffeur en hij wil mij wel brengen. Wij spreken een prijs en tijd af. Hij gaat de taxi halen en ik ontbijten. De man gaat weg en de hulp.....die blijft bij mij wachten tot manlief terug is. Geen idee waarom. Beetje ongemakkelijk zitten wij bij elkaar. Ik ga maar gewoon ontbijten. Wij kletsen wat af samen. Eerst typt de een wat in en geeft de telefoon aan de ander. Die leest en typt het antwoord en geeft de telefoon weer terug. Ik kan hier maar niet aan wennen, in Rio in de taxi's ging het ook zo. Ik ben nogal van de klets. Maar goed. Beter dan helemaal geen communicatie. Mari en Christiano, de taximan, hebben een dochter van vijftien. Wij laten elkaar foto's zien van kinderen en kleinkinderen en kletsen over lang haar en te warm om los te dragen enz. Zo wordt het toch nog een leuk vrouwengesprek. Uiteindelijk rijdt de taxi twintig minuten later voor dan afgesproken. De man krijgt een waterval van woorden over zich heen en dit is duidelijk niet omdat ze zo blij is dat hij te laat is. Uit zijn reactie te zien is hij dit wel gewend. Grappig om te zien en zo typerend voor een getrouwd stel.

Wij stappen in de taxi, jawel met z'n drieën, en gaan op weg naar het vliegveld. Nu blijkt dus de verhuurmaatschappij een balie te hebben in de luchthaven. In de hoek waar ik niet langs ben gelopen....tsja. Gelukkig was Christiano mee naar de balie en hielp mij met vertalen (met de mobiel). Uiteraard moet er nog weer van alles betaald worden, wat ik eerst weiger en pas akkoord ga als ik het begrijp. Een uur later heb ik dan eindelijk mijn auto. Ik rijd terug, ga naar de supermarkt en parkeer de auto onder het appartementencomplex. De middag is al bijna om en ik besluit lekker thuis te blijven. Ik geniet van het prachtige uitzicht vanuit het appartement en relax wat op de bank. Er komt een enorme rust over mij. Het is donderdag 21 september en ik ben hier tot zaterdag 30 september. Heerlijk. In Rio had ik maar een paar dagen en wilde ik veel zien. Hier heb ik meer dan een week en er zijn twee stadjes die ik wil zien en Itajai zelf. Tijd voor mijzelf en te relaxen. Lekker.

Het is vrijdagavond als ik dit typ. De zon scheen vandaag en ik ben naar het strand geweest. Het strand is vlakbij; een paar minuten lopen. Het was vrij rustig. Niet te vergelijken met La Copacabana op zondag. Rond drie uur begon het wat te waaien en heb ik mij verplaatst naar het zwembad van het appartementencomplex. Een lekker luie vakantiedag. Wat wil een mens nou nog meer.