Laatste dagen Rio
Door: ik
Blijf op de hoogte en volg Rina
20 September 2017 | Brazilië, Rio de Janeiro
Verder wandel ik wat in de omgeving en ga op tijd naar mijn appartement. Die ochtenden bij het krieken van de dag klaarwakker eisen zijn tol. In het appartement relax ik wat en ik probeer de TIMsimkaart aan de praat te krijgen. Maar Tim zwijgt als het graf. Het lukt mij niet om op wat voor manier dan ook internet te ontvangen en dat bevalt mij niet echt.
Dinsdag sta ik vroeg en fris en fruitig naast mijn bed en om half tien ben ik al bij de ingang van het Floresta da Tijuca onderdeel van het Parque Nacional Tijuca. Op internet las ik dat het een erg mooi en goed aangelegd park moet zijn.
Bij de ingang vraag ik een plattegrond. Nou die is op zo'n grote schaal dat die wandelroute die erop staat niet te herkennen is in werkelijkheid. Daar heb ik dus niets aan. Ik wandel het 'bos' in. Het is een vrij brede weg waar ook auto's rijden. Al snel kom ik een waterval tegen. Daar zijn nog vijf mensen die foto's aan het maken zijn. Ik maak ook wat foto's, kijk wat om mij heen en ga verder op pad.
De weg loopt alleen maar omhoog. Het is constant naar boven lopen. Naast een paar auto's en een enkele wandelaar en fietser is het vrij rustig. Wat ik erg jammer vind is dat het enige wat ik zie is wat bomen langs de weg; geen doorkijkjes of uitkijkpunten. Ik loop door naar omhoog, wat op een gegeven moment niet meer voelt als een leuke wandeling in de natuur. Stilletjes mopper ik wat voor mij uit. Alleen maar lopen lopen lopen, niks te zien behalve wat bomen. Het is vooral een loofbomenbos gemengd met tropische exemplaren. Een jungle is het bepaald niet. Als ik mij bedenkt zelfs geen vlinder zie, kom ik een waterpartij tegen. Een kleine vijver met helder water. Ik zie de vissen en....een vlinder vliegt langs mij heen. Prachtig. Groter dan thuis en met mooie kleuren, voornamelijk geel en oranje. Daar wordt ik dan weer blij van. Ik vervolg mijn helse tocht. Opgeven wil ik niet. Op mijn gps zie ik dat ik rond kan wandelen, dus eens moet de weg weer naar beneden gaan. Vlak voordat ik het hoogste punt bereik, staat er een bordje met een pijl naar een smal zandpaadje naar beneden. Daar moet een waterval zijn. Nou daar ga ik mooi niet in. Want afdwalen betekent ook weer omhoog. Daar ben ik echt te moe voor, dat geklauter tussen bomen en struiken door.
Na anderhalf uur te hebben gelopen. Ja, je leest het goed, pas na anderhalf uur, zie ik een bordje met de tekst saida (uitgang). Deze wijst naar een weg die weer naar beneden gaat. Yes. Nu kan het afdalen beginnen. Als ik zo door de bomen kijk, sta ik ook echt bovenop de berg. Wauw. Dat heb ik dan toch maar mooi gedaan.
Naar beneden loopt echt een stuk relaxter. Ik word hier vrolijk van en het afdwalen maakt dat ik om mij heen kan kijken. Ik hoef mij niet meer zo te concentreren op de weg. Vlinders en vogels zie ik door de bomen fladderen. Op een gegeven moment kom ik bij een uitkijkpunt. Daar blijf ik een poosje zitten. Het uitzicht is prachtig. Voor mij zie ik weer vogels en vlinders en op een gegeven moment zie een Tuqan voor mij in de boom. Zo'n Van der Valk vogel. Ik word hier stil van. Wat gaaf. Zo dichtbij, helemaal in het wild. Ik blijf stil zitten, bang dat ik hem (of haar) verjaag. Mijn gemopper dat ik niks zag, is bij dezen helemaal verdwenen. Ik blijf een poos zitten en geniet van de natuur. Wat ben ik als mens dan maar een klein onderdeel van deze aarde. Het is zo wijds, groot en prachtig. Roofvogels zweven door de lucht en ik zweef in gedachten met ze mee.
Terwijl ik daar zit, rijdt er een man langs in zo'n driewiel Harley. Ik denk: wat vreselijk die herrie. Als zachtjes voorbij rijdt, hoor ik hem zingen. Ach, zo geniet een ieder op zijn eigen manier. Ik vervolg mijn weg en zie de man een eindje verderop staan bij een waterval. Hij wijst mij de weg naar boven naar de waterval. Zo jammer dat ik geen Portugees kan en de mensen hier geen Engels. Zo vaak baal ik, dat ik geen gesprek kan voeren. Ik dwaal verder af en dan hoor ik het geluid waarvan ik mij al eerder heb afgevraagd wat het is. Het is een soort van klikken met de tong geluid. Ik kijk opzij, recht in het gezicht van een klein aapje. Dan zie ik er nog meer en boven mij zit een heel klein aapje in de boom. Een tijdje blijf ik staan kijken en het kleine aapje blijft naar mij kijken. Grappig.
info: Nationaal park Tijuca is een natuurpark in de Braziliaanse stad Rio de Janeiro. Het park werd in 1961 opgericht en heeft een oppervlakte van 3 958,47 hectare. Het omvat het Floresta da Tijuca en de bergen Pedra da Gávea, Corcovado en Pico da Tijuca (met 1022 meter het hoogste punt van het park). Het beheer van het park is in handen van het Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio).
Uiteindelijk was het half één voordat ik bij de uitgang was. Alleen zo jammer dat de ingang en de uitgang nog een klein half uurtje lopen uit elkaar liggen. Aangezien ik langs een redelijk drukke weg uitkwam en ik trek had, wilde ik toch weer naar het beginpunt. Daar had ik een restaurant gezien. Uiteindelijk heb ik iets gegeten bij een tankstation en vervolgens de taxi genomen weer bij het beginpunt.
Met de taxi naar een shopping mall, van de rust de drukte in. Dit viel tegen en was niet zo bijzonder. Dus de weg overgestoken naar het strand. Het was er lekker rustig en daar heb ik een uurtje geslapen in de zon. Even bijkomen van de wandeltocht.
Na het strand met de metro weer richting huis. Bijzonder dat Amelia mij vertelde dat de metro's en trams na de olympische spelen niet meer zijn wat het is geweest en ik beter met de taxi kan. Nou ik ging naar plaatsen waar de metro niet kwam, lukt in de bergen niet, dus ja dan is een taxi beter. Maar met de metro in Rio is niks mis. Niets anders dan in een Europese stad. Lekker makkelijk en goedkoop.
(@Ans: ik heb wél een kaartje gekocht)
Nadat ik ben uitgestapt koop ik een nieuw kaartje voor mijn mobiel. Dacht dat ik de vorige verprutst had. Nieuwe poging nieuwe kansen. 's Avonds thuis kom ik er weer niet uit. Alles ingesteld en als ik op internet wil moet ik een CPF nummer invullen. Beetje irritant wordt dit nu. Ik staak het gepruts en ga lekker mijn bed in.
Het is vandaag woensdag en mijn laatste dag hier. Ik wandel nog wat rond in de stad, doe navraag bij een TIM winkel naar het simkaartje. Wat ik nu weet is dat CPF een soort van BSN nummer is. Aangezien ik geen Braziliaanse ben, heb ik dat niet. Ik besluit thuis gewoon mijn paspoort nummer in te vullen, maar het invullen lukt überhaupt niet. Ik ben er klaar mee. TIM eruit en Vodafoon erin. Dan red ik mij wel met mijn buitenland Blox. Al leek het mij zo handig GPS te hebben in de auto de komende tien dagen.
Het leven was vroeger toch een stuk gemakkelijker met het uitvouwen van een simpele autokaart.
-
20 September 2017 - 21:07
Janny Van Der Woude-Visserman:
Mooi Rina om je zo op de voet te volgen!
Fijne reis verder.
Hartelijke groeten uit Nijeveen. -
20 September 2017 - 21:15
Rina Stam:
Hee Buurvrouw, wat leuk om van je te lezen.
groetjes Rina -
21 September 2017 - 08:00
Mieke:
Mooi verslag Rina gelukkig kunnen we hier weer mee genieten van jou avonturen. Jammer vd simkaart. Groetjes kus xxx -
21 September 2017 - 15:56
Jans:
je hebt een CPF (Braziliaans belastingnummer) nodig om hem te activeren. Heb je contacten in Brazilië, die zo'n nummer hebben, kun je die gebruiken, mits je contacten vertrouwen dat jij geen schulden aan gaat met je mobiel. -
23 September 2017 - 00:42
Rina :
Klopt Jans, dat hadden ze mij hier ook al verteld. Ik snap nu waarom het ook niet lukt met dit CPFnummer; want dat heb ik van twee personen gekregen (lang leve huizenruilvrienden). Het is nml zo dat je een simlockvrije telefoon moet hebben en dat heb ik niet. Internet dus maar gewoon via mijn buitenlandblox van Vodafoon. Bedankt voor het meedenken
groetjes Rina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley