Verkenning Rio

Na mijn uitgebreide ontbijt ben ik eerst naar de supermarkt gegaan. Amelia vertelde dat de bar hier tegenover ook e.e.a. verkoopt. Daar eerste even gekeken en i.d.d.; het is meer een kleine supermarkt dan een bar. Toch maar verder gelopen om te kijken wat er nog meer te koop is. Aangezien het appartementencomplex op een heuvel staat, daar ik af naar beneden. Overigens is het voordeel ervan dat ik op verdieping -2 toch een prachtig uitzicht heb op de stad. Als ik ben afgedwaald ontdek ik de supermarkt tussen wat andere winkeltjes. Ik doe mijn boodschappen en besluit een andere weg terug te nemen om de omgeving te verkennen. Ik wandel omhoog, dat is best even wennen, en op google maps zie ik dat ik een stukje kan afsnijden. Het lijkt een heel klein weggetje. Ik denk te smal voor auto's. Daar aangekomen zie ik dat het zeker niet iets voor auto's. Het is een trap. En niet eentje van tien treden. Het is een behoorlijke trap. Ik besluit omhoog te gaan. Poeh... Gelukkig ga ik af en toe naar de sportschool en hijg ik niet zo lang na.

Thuis ruim ik de boodschappen op en ik ga de stad in. Ik besluit de andere kant op te gaan dan met het boodschappen doen. Halverwege de straat zie ik trappen en bedenk ik mij dat die beroemde Selaróntrappen toch ook in de buurt moeten zijn. Ik besluit de trappen af te lopen en te kijken waar ik uitkom. Afdalend zag ik gewoon een betonnen trap. Ik kijk achterom en... zie dat ik al op die gekleurde trappen loop en zie onderaan de trap, de hoek om, dat het er wemelt van de toeristen, die nog omhoog komen. Na wat foto's te hebben genomen, wandel ik weer verder.

Info: De Escadaria Selarón bestaat uit een aantal trappen in de Braziliaanse stad Rio de Janeiro. Deze verbinden de wijk Lapa met de hoger gelegen wijk Santa Teresa.
De trappen zijn door de Chileense kunstenaar Jorge Selarón bedekt met gekleurde tegels. Hij begon hiermee in 1990 en was tot zijn dood op 10 januari 2013 nog steeds bezig zijn werk te verbeteren.
De trappen werden in de loop der tijd een toeristische attractie.

Een eindje verderop kom ik op een plein bij het Carioca Aquaduct.

Info: In vroegere tijden, lagen er verschillende moerassen in de omgeving van Rio de Janeiro. Hierdoor moest vers drinkwater van ver komen. Aan het begin van de 18de eeuw werd daarom een eerste aquaduct gebouwd, dat delen van het tegenwoordige centrum van Rio de Janeiro van vers water uit de Carioca Rivier moest voorzien. Dit aquaduct is echter snel in verval geraakt, en rond 1744 werd opdracht gegeven tot de bouw van een nieuw en groter aquaduct: het Carioca Aquaduct. Het meest bijzondere deel van dit aquaduct is de 270 meter lange overspanning tussen de heuvels van Santa Teresa en Santo Antônio. Het ruim 17 meter hoge aquaduct rust op een constructie van 42 bogen.
Aan het einde van de 19de eeuw werden er andere manieren gevonden om vers water naar Rio de Janeiro te krijgen en werd het aquaduct overbodig. In 1896 werd de Bondinho de Santa Teresa gestart: een tram die de route van het aquaduct volgt en mensen tussen het centrum en de wijk Santa Teresa vervoert. In 2011 is er een groot ongeluk gebeurd met deze tram toen de remmen het begaven. Hierdoor zijn 5 mensen om het leven gekomen. De tram heeft daarna jaren lang stil gelegen in verband met het verbeteren van de veiligheidsvoorzieningen op het aquaduct, maar is eind 2014 weer gaan rijden.

Als ik bij het Theater (Teatro Municipal) ben, wordt ik voor de tweede keer gevraagd in het Portugees of ik een foto wil maken. Grappig. In Spanje wordt ik altijd in het Spaans aangesproken. Ik hoor gewoon niet in het koude Nederland. Even een uitstapje naar de temperatuur. Het is 26 - 28 graden en ik heb het niet echt warm. Ik zoek zoveel mogelijk de zonzijde op om te wandelen en in de schaduw met wat wind heb ik kippenvel. Conclusie, alweer, dat ik toch echt in het verkeerde klimaat ben geboren.

In de winkelstraat is een middenstuk, zoiets als bij Las Ramblas, maar dan niet zo mooi, smaller en zonder palmbomen. Daar zitten verkopers met voornamelijk kleding uitgestald op een kleed. Bijzonder zo in de winkelstraat. Als de winkel te duur is, kun je nog kijken bij een kleedje. Overigens als iets te duur is in de winkel, dan kun je op afbetaling kopen. Bij veel winkel zag ik verschillende prijzen. Bij de goedkope prijs stond 3x... en dan eronder een duurdere prijs. Gevraagd aan een verkoopster en ja, zoals ik al dacht. Je kunt kopen op afbetaling. Dan wordt het bedrag in drie termijnen afgeschreven. Nu denk je natuurlijk dat het dure schoenen zijn. Nou niet echt: 179.90 Real is zo ongeveer 45 euro. - zie foto

Doorgelopen naar het water en bij het museum Do Amanha neergestreken. Het deed mij denken aan het Ciutat de les Arts in Valencia waar ik een paar weken geleden nog langs het water zat. Het museum hier ligt aan de zee. Dat maakt het extra prettig hier een tijdje te zitten kijken.

Info: Het Museu do Amanhã (Museum van Morgen) is de parel van het gerenoveerde oude havengebied van Rio. Het witte skeletachtige gebouw is ontworpen door Santiago Calatrava en is op zich al een adembenemend mooi gezicht met de vleugelachtige structuren voorzien van zonnepanelen die zich langzaam naar de zon richten. Gewoon zitten bij het grote, reflecterende zwembad, met een koud drankje van een van de nabije food trucks, is een heerlijke bezigheid.

Ik heb al aardig wat gewandeld, later zag ik zo'n drie kilometer van huis rechtstreeks en heb nogal wat gedwaald, en besluit terug te lopen. Dichtbij de waterkant is een heel andere buurt dan waar ik logeer. Dat is duidelijk te zien aan de gebouwen, winkels en restaurants. Een paar straten verder ziet het er al weer anders uit. Arm en rijk is een behoorlijke mix dicht naast elkaar. Ik voel me volkomen veilig en voel geen dreiging of zoiets. Toch heeft men hier blijkbaar machtsvertoon nodig om de boel in de hand te houden. Overal zie ik politie. Nog net niet op iedere straathoek, maar zo ziet het er voor mij wel uit. In een winkel met witgoed zie ik zelfs bewaking met kogelvrij vest en geweren tussen de wasmachines staan. Dat de winkel aan een plein met een overdekte markt ligt, die mij doet denken aan de Zwarte Markt in Beverwijk en niet bepaald uitnodigt om rond te kijken, zal daar vast mee te maken hebben.

Richting huis wandel ik door een klein park waar een aantal ganzen zwemmen in het water. Verderop koop ik een kokosnoot en al zuigend aan het rietje waan ik mij weer op Bali. Daar kocht ik in Ubud iedere dag eentje voor de lunch. Ook deze was heerlijk. Ik vervolg mijn wandeling en herken de straat waar ik 's ochtends boodschappen had gedaan. Het valt mij op dat de straten hier er veel viezer en grauwer uitzien. Een duidelijk verschil met een eindje verderop en niet te vergelijken met de buurt bij het water.
Ik besluit om te lopen om door de straat te lopen waar de restaurants zitten en kijken of ik ergens kan eten vanavond.
Via google maps vind ik de weg. Het eerste wat mij opvalt is dat ook hier de mensen op kleedjes spullen verkopen. Het lijkt alsof ze de zolder hebben opgeruimd of het is gewoon huisraad om aan geld te komen. Wat zo jammer is hier dat de mensen geen Engels spreken. Dus ik kan ook niet vragen wat het voor 'markt' is. Ik vervolg mijn weg naar omhoog. Na zo'n hele dag lopen, ik vertrok rond tien uur en nu is het een uur of vijf, valt het een beetje tegen zo tegen de heuvel op. Uiteraard is er weer een trap, die ik in gedeeltes beklim. De wijk/straat waar ik uitkom lijkt in niets op wat mij is verteld over Santa Teresa. Ik zie veel kunstwinkeltjes, gezellig ogende restaurants en veel toeristen. In mijn Rio de Janeiro infoboekje staat het volgende over Santa Teresa:

Het mooie hooggelegen dorp Santa Teresa dankt zijn sfeer aan kunstenaars en yuppen. De wijk is rijk aan ateliers, die één keer per jaar, in de winter te bezichtigen zijn. door de villa's, de kleine steile straatjes en de stokoude tram lijkt het een tropisch Lissabon. Toeristen kunnen er terecht in voortreffelijke pensions en charmehotels en in café-restaurants versierd met vrolijke tegels.

Nou niets over sloppenwijken. Toch is dat er zeer zeker wel. Het is ook hier, net als in heel Rio, een mix van beide. Bij de restaurants kijk ik op de kaart wat er te eten is. Uiteraard veel vlees, Brazilianen zijn echte carnivoren. Het enige wat ik tegenkwam was een pizzeria waar ik vast een vegetarische pizza zou kunnen eten. Laat ik daar nou net geen zin in hebben en ik besluit bij een klein winkeltje groenten te halen.

Blij thuis te zijn, want moe maar zeker voldaan, stap ik onder de douche en bereid mijn maaltijd: heerlijk. In mijn hoofd wil ik nog van alles doen;een verhaal schrijven, wat lezen, mediteren enz. Het enige wat ik doe is slapen. Moe en nog steed die jetlag. Negen uur heb ik niet meer op de wekker gezien.