Makaha O'ahu laatste dagen

Het is nu donderdagmiddag 30 juni. Ik heb hier nog een paar dagen en heb besloten niet zo veel te gaan doen. Wat schrijven, boodschappen doen, naar het strand, lezen, relaxen, slapen. Dat was het wel zo ongeveer. Nu een paar dagen met de auto op pad geweest. Daar is wel een klein nadeel aan hier vind ik. Ik zit in het noorden. De weg naar het noorden loopt dood. Daar kan ik niet het eiland rond. Dus eerst een uur naar het zuiden en vandaaruit kan ik weer omhoog naar het noorden of verder naar het zuiden naar Honolulu en omgeving. Dus als ik wat wil zien, ben ik lang onderweg. De natuur is hier niet zo uitbundig dan op Big Island, het is prachtig, maar anders en toch iets minder mooi ook ben ik van mening. Het is hier ook veel drukker. Echt druk op de highways. Na een dagje rondtoeren kom ik natuurlijk op spitstijd op mijn weg terug, via de highway, net als al die mensen die hun werk in Honolulu erop hebben zitten en naar huis gaan. Nou dat de komende dagen maar niet meer. Genoeg gereden en auto’s gezien. Wat wel heel mooi is op dit eiland en wat Big Island veel minder/bijna niet heeft zijn de mooie brede witte stranden. Het is hier mooi weer, volop zon. De laatste dagen kom ik wel door.

Maandag eerst naar het kantoor geweest om mij aan te melden. Voor het parkeren betaal ik 4 dollar per dag hier. Apart. Maar goed, is niet anders. Ik reken 32 dollar af en krijg een kaartje die ik aan de spiegel moet hangen. Ik hoef niet meer op de bezoekersparkeerplaats en kan overal (begrijp ik) parkeren hier rondom de flats.
Daarna stap ik in de auto en ga op pad. Ik wilde het noordelijke deel van O’ahu gaan bekijken. Zoals net al gezegd, moet ik dan eerst ongeveer een uur naar het zuiden rijden. Dat dus gedaan en daarna weer omhoog. Het is heuvelachtig en groen, geen jungle. Ik kom langs Wahiawa waar een legerbasis is. Ik zie hoge hekken en heel veel huizen daarachter en ik zie een speeltuin. Een speeltuin voor de soldaten? Dan herinner ik mij dat ik in films (die paar die ik dan heb gezien) heb gezien dat hele families op de Amerikaanse legerbasis wonen. Hier dus ook. Het gebied is heel groot. Ik zie ook een vader met een kindje achter het hek en auto’s bestuurd door vrouwen, die het gebied verlaten. Toch gek. Man zit bij defensie en het hele gezin woont achter het hek. Apart.

Allereerst rijd ik helemaal naar het noorden en dan naar het westen. Ik ben benieuwd naar het punt waar de weg ophoudt. Eigenlijk dichtbij waar ik ‘woon’, maar vanaf hier niet kan komen. Op weg erheen, rijd ik over het platteland, langs de kust en kom langs een manage, een terrein met hele kleine vliegtuigjes en een plek waar je kunt parasailen en ik zie surfers. De zee is best ruig hier, grote golven. Op een gegeven moment ben ik er dan echt. Aan het einde van de weg bij Kuaokala en het lijkt wel het eind van de wereld. Bijzonder hoor. Best een eind gereden en dat stopt de weg gewoon. Ik stap uit en kijk aan zee. Mooi. Blauw, hoge golven en rotsachtig gebied.

Ik rijd het hele stuk terug en blijf aan de noordkant van het eiland om aan de oostkust weer terug te rijden. Onderweg stop ik een paar keer en relax even op het strand. Vervolgens rijd ik door en zie het Polynesian Cultural Center. Ik sla af en stap uit. Kijken wat dat is. Super toeristisch uiteraard.
Veel winkeltjes, veel info en ik loop daar een poosje rond. Vervolgens ga ik weer verder. De weg ligt wel heel dicht bij zee hier. Ik kijk zo vanuit de auto het water op, op sommige stukken. Prachtig. Ik stop nog een keer onderweg en besluit daarna door te rijden naar huis. Nou dat was makkelijker gedacht dan gedaan…. Ik kom op een van de highways. Het is druk, nat en vies. Ik rijd in de wolken en dus regen. De uitdrukking ‘in de wolken zijn’ is raar, het betekent dat je blij en gelukkig bent. Nou in de wolken regent het. Bah, niets ‘blij en gelukkig’. Ik rijd door een tunnel en kom op het knooppunt hier. Ik had gezien dat ik via H3 en H1 naar huis moet. Dus geen gps aangedaan, stroom van mobiel ook bijna op en dacht dat ik dat toch makkelijk moet kunnen. Het is aan het eind van de dag en ik zie een file rechtdoor en de afslag naar H201 zonder file. Volgens google maps op mijn mobiel moet dat ook kunnen, denk ik... ik sla af en…. besef mij te laat dat ik de verkeerde kant op ga zo, ik ga direct weer van de weg af en… rijd dezelfde weg weer terug. Grrrr. Ik zet toch maar mijn gps aan. Lijkt mij verstandiger, wil ik nog thuis komen vandaag. De gps geeft aan dat ik nog 10 mijl moet rijden voordat ik terug kan. Ok, weer door de tunnel, eind rijden, terug en nog een keer de tunnel en ja hoor… daar is het knooppunt weer met file. Ik sluit netjes aan in de rij en kom weer op de zeven banen en die rijden heeeel langzaam vooruit. Apart hoor. Zo’n drukte op zo’n mooi eiland. Hoort toch relaxt te zijn hier? Langzaam rijd ik door en tot ‘thuis’ blijft het druk. Het was een dag met veel indrukken en veel rijden. Moe en voldaan plof ik na het eten op de bank. Duik vervolgens mijn bed in en slaap de volgende ochtend tot elf uur. Weer bijgetankt besluit ik een dagje strand te houden. Dat was relaxt, heerlijk windje en volop zon.
Gisteren weer met de auto op pad. Ik stap de deur uit en ja hoor, weer een brief van de security aan de deur. Ik had toch binnen de lijnen geparkeerd? Ja inderdaad, maar dat is het niet. Ik sta op een verkeerde parkeerplaats. Dat mag niet. Grrr word een beetje moe van die lui. Ik ga naar kantoor voor uitleg. Nou eerstelijns bij de ingang parkeren mag ik dus niet. Ik moet achter op de parkeerplaats. Ok, tuurlijk, daar betaal ik natuurlijk vier dollar per dag voor. De eerstelijnsplaatsen zijn voor de eigenaren. Ik begrijp het. Tsja.

Eerst rijd ik naar Pearl Harbor. Bij de ingang van het bezoekerscentrum wil ik doorlopen, maar de securitymeneer houdt mij tegen. Alleen een flesje, camera en portemonnee mag mee naar binnen. Nou daar heb ik alle begrip voor. Ik loop met de meute mee naar de balie waar je je tas voor een locker af kunt geven. Kosten drie dollar en ik besef mij dat dit natuurlijk stom is. Mijn auto staat heel dichtbij, leg ik de tas toch in de auto. Dus dat doe ik en ga weer naar de ingang met een flesje water en een piepklein tasje, soort portemonnee aan een touwtje waar mijn geld in zit en mijn camera. Maar helaas, nee mevrouw dit is een tasje, nee meneer dit is mijn portemonnee hier zit mijn geld in. Daar trapt hij niet in. Ik weer naar de auto en ik ben blij dat ik een korte broek aan heb en geen jurk, nu kan ik autosleutel en geld in mijn broekzak proppen, zelfs mijn flesje water past in mijn kontzak. Dus nu wel naar binnen.


Ik wandel daar een beetje rond en bedenk mij dat ook hier door een onzinnige oorlog veel mensen, jonge mannen, om het leven zijn gekomen. Niets nieuws….tegenwoordig zijn het zelfs burgers die op reis zijn of op het strand liggen of…... Rare wereld leven we in.

Van Pearl Harbor rijd ik Honolulu stad in en parkeer bij de dierentuin, vlakbij Waikiki beach, gratis parkeren, bijzonder, van alles heel duur hier en wel gratis parkeren, beter. Ik wandel daar wat rond langs winkeltjes en hotels. Een mannenoutfit op een paspop in de etalage valt mij op. Onder de korte broek sokken die heel hoog zijn opgetrokken, help. Dat kan echt niet. Hahahaha errug. Verder zie ik heel veel surfplanken staan, allemaal op slot. Wel handig, geen gesleep met je plank, gewoon naar strand en daar je plank pakken. Het is erg heet. Geen wind, geen wolken, dus al snel lig ik op het strand. Op Waikiki Beach. Wereldberoemd en… haha gewoon strand. Alleen het idee dat ik hier nu lig, vind ik best gaaf. Tot het eind van de middag lig ik op het strand en ga vaak het water in om af te koelen, ik ga zelfs onder de palmboom in de schaduw, nou dat doe ik niet snel. Poeh heet. Om 5 uur zit ik in de auto en besluit nog de stad, downtown, in te gaan. Ik vind een parkeerplaats en wil een parkeerkaart kopen… helaas …. alleen met pas en ik heb alleen contant mee. Nu waarschuwde Dennis mij dat bij fout parkeren snel wordt bekeurd of de auto wordt weggesleept. Ik durf het er niet op te gokken om zonder te betalen te gaan parkeren en stap weer in en rijd naar huis. En dat is ook wel een ‘ding’, even naar huis. Ik beland, uiteraard weer eind van de dag, weer in de hectiek van het verkeer van O’ahu. Ook nog eens een ongeluk gebeurd en ipv een uurtje doe ik er twee uren over om thuis te komen.



Nou ben ik wel klaar met dat verkeer. Had bedacht morgen, vrijdag, nog weer naar Honolulu te rijden en daar een waterval te gaan bekijken en langs de kust te rijden. Nou watervallen en stranden al gezien. Dus ik blijf lekker hier. Geen drukte meer.
Zondag weer in de auto, op weg naar het vliegveld, op weg naar Sydney. Als ik daar in huis wifi heb, weet het eigenlijk niet zeker, maar neem aan van wel, dan vanuit Sydney weer nieuwe verhalen en anders komen die verhalen vanuit Bali. Wordt sowieso vervolgd. Aloha