Das schöne Blumenau

Ja, ik heb het weer. Dit gevoel ken ik. Ik ben met de auto onderweg en heel langzaam kruipt het gevoel omhoog. Er komt een 'big smile' op mijn gezicht en tranen verzamelen zich. Tranen van geluk weliswaar. Wat heerlijk dit. Dit is vrijheid en dit is waarom reizen mij zo gelukkig maakt. Ik rijd op het platteland van Santa Carina in Brazilië. Ik kijk om mij heen en Ik voel mij vrij, blij, gelukkig en super relaxt; mijn Hawaii gevoel.

Het is maandag en ik ben onderweg naar Blumenau. Een 'Duitse' stad in Brazilië. In Blumenau zie je veel 'Duits'. De huizen in het centrum, de reclame van het Octoberfest wat eraan zit te komen. De Octoberfest kleding, bierpullen, kerstspullen etc in de winkels.

info: Blumenau werd op 2 september 1850 gesticht door de Duitse immigrant Hermann Blumenau, samen met nog 17 andere Duitse immigranten. Een paar jaar later migreerde ook de Duitse bioloog en natuurkundige Fritz Müller naar Blumenau. Veel latere immigranten kwamen ook uit Duitsland of uit Italië. Hun aanwezigheid is terug te zien aan de traditioneel Duitse stijl van de huizen en andere gebouwen, alsook een aantal standbeelden en gedenktekens.
De stad ligt in de Braziliaanse Silicon Valley en telt veel bedrijven die zich toeleggen op de informatietechnologie. De belangrijkste economische sector is echter nog altijd de textielindustrie.

Onderweg van Itajai naar Blumenau heb ik een prachtig uitzicht. Veel groen, bergen/heuvels, rijstvelden, koeien en schapen. Foto's kon ik niet maken onderweg. Het is druk en het wegdek is zeer slecht. Er zitten zelfs gaten in de weg en naast de weg wil ik met de auto niet komen, want dan klap de auto naar beneden, de berm is nogal laag op veel plekken. Geen fotostop dus. Ik heb al het moois in mijn hoofd geprent.

Ik rijd naar het centrum en wil daar parkeren. Wat een drama. Het is erg druk, auto's auto's auto's om mij heen. Als ik denk een parkeerplaats te hebben gevonden, schijnt dit alleen voor de school te zijn en wordt mij verteld dat ik er niet mag parkeren. Weer de weg op. Als ik een parkeerplaats zie, zit die aan de kant van de weg, waar ik onmogelijk bij kan. Ik rijd links en ik ben de derde rij dus twee rijen verwijderd van de parkeerplaats en dat overkomt me twee keer. Een keer wil ik een parkeerplaats links oprijden, maar helaas, deze is vol. Ik besluit eenzelfde ronde weer te doen en rechts te gaan rijden. Nadat ik mijn auto heb geparkeerd, loop ik het centrum in. Ik waan mij in Duitsland. Bijzonder dit.

Terug neem ik een andere route en weer een mooie omgeving. Via Brusque ga ik naar huis. De weg is nog slechter dan de vorige. Dat vonden de Brazilianen zelf blijkbaar ook, want kilometers lang zijn er wegwerkzaamheden. De weg wordt geasfalteerd. Op de borden zie ik dat ik 40 moet rijden. Nou dat doet niemand. Ik doe rustig aan en rijd 50. Een kleine vrachtauto zit op mijn bumper. Heel vervelend, maar ik laat mij niet opjagen. Op een gegeven moment kan ik naast de weg parkeren en dat doe ik om foto's te maken. Rijdt mijn bumperklever luidt toeterend mij voorbij. Mafkees.

In Itajai aangekomen rijdt ik niet direct naar huis. Voordat ik terugga eerst nog even zee zien. Ik ga op het strand zitten en geniet van de golven.

Gisteren, zondag, was weer een lazy Sunday. De auto heb ik in de garage gelaten en ik heb heerlijk op het strand gewandeld. Het is hier voorjaar en de ene dag is het warm met zon en 25 -28 graden en de andere dag is het bewolkt en 21 -23 graden. Zo'n dag was het gisteren. Er lagen wel mensen op het strand, maar mij te frisjes. Ik ben begonnen met de strandwandeling hier aan het eind van de weg tot het andere eind van het strand gelopen en via de weg weer terug. Na anderhalf uur was ik weer terug. Ik zag aan de boulevard veel mensen lunchen in de restaurants en ik zag dat er ook restaurants om vijf uur dicht gingen. In een van de zijweggetjes van de boulevard zit een vegan restaurant en daar wilde ik gaan eten. Aangezien ik niet wou koken en niet bij een restaurant wou komen, die net dicht ging ben ik daar gaan dunchen. Geen brunch, de combi van breakfast en lunch, maar een dunch: een combi van lunch en diner. Mooi bedacht he.

Rond een uur of drie zat ik heerlijk aan een vegan Thaise noodles. Verrukkelijk. Wat het helemaal leuk maakte is dat een van dames van de bediening wat Engels sprak en de eigenaar, ook de kok, bij mij kwam kletsen. Hij had twaalf jaar in Australië gewoond en in verschillende restaurants gewerkt. Miste Brazilië en is zijn eigen restaurant hier begonnen. Alleen nu mist hij Australië en wil als zijn kind ouder is, zijn vrouw is nu zwanger, weer terug. Vooral ook omdat de voorzieningen daar veel beter zijn. Erg leuk om zo even te kletsen. Het restaurant is door de week dicht (nog geen seizoen hier) en ik besluit vrijdag weer te gaan. Dat kan nog net. Zaterdag vlieg ik weer verder.

Afgelopen zaterdag ben ik met de auto door Itajai gecrost. Eerst langs de kust. Uitgestapt bij wat stranden en bij een pier bij de ingang van de haven. Bijzonder dat daar nog gewoon mensen aan het werk zijn op zaterdag. Onderweg zag ik de gele veeg- en opruimmensen ook gewoon aan het werk. Ik heb ze geteld, stond toch voor een stoplicht, het waren er twintig, die aan het vegen en kantjes maaien waren. Mannen en vrouwen van middelbare leeftijd die druk in de weer waren. Grappig, net marsmannetjes in die gekke overalls. In het centrum besluit ik te parkeren en naar de winkelstraten te gaan. Ik heb geen kleingeld voor de parkeerautomaten en sla de eerste de beste parkeergarage die ik tegenkom in. Eenmaal binnen zie ik net een auto wegrijden en verder staat er helemaal niemand. Het is zaterdagmiddag, ik ben in het centrum en geen auto's in de parkeergarage. Vreemd. Buitengekomen zie ik dat de winkels dicht zijn. Dat verklaard een boel. Ik loop de straten door en zie een winkelcentrum. Deze is wel open en ik kijk daar wat rond. Na nog wat straatjes door gewandeld te zijn, ga ik terug naar de parkeergarage. Bij de parkeerautomaat blijkt dat ik drie real moet betalen. Ik heb twee briefjes van twee en hiermee wil ik betalen. Alleen krijg ik het biljet steeds terug. Welke ik ook probeer, het lukt niet. Op het scherm staat, zie ik pas later, dat ik met een biljet van tien moet betalen. Dat doe ik en het betalen lukt nu wel; apart. Wat trouwens ook heel apart is dat ze hier straatjes hebben, waar je links moet rijden; een 'Mao Inglesia'. Letterlijk: Engelse hand. Het zijn korte straatjes tussen twee straten met eenrichtingsverkeer. Eigenlijk is het wel handig, je rijdt links op een eenrichtingsweg. De auto's die rechts rijden, gaan rechtdoor. De auto's die links afslaan, rijden een stukje links op de Mao Inglesia en voegen dan weer rechts in op de weg in die de andere op gaat. Vanaf de andere weg, precies hetzelfde. Ik zag het ook in Blumenau. Denk gebruikelijk hier.

Op de terugweg parkeer ik bij het vrijheidsbeeld. Deze wil ik natuurlijk op de foto. Het staat op een parkeerterrein bij een winkel van Havan. Het is een soort van Primark maar dan ook met spullen voor in huis e.d., eigenlijk een hele grote Hema. Na de Havan ga ik naar huis en geniet van een relaxte avond met laptop en Netflix op de bank. Ik kom hier heerlijk tot rust na een mooi, maar druk Rio.