Lazy Sunday

Vanochtend dacht ik dat ik wel klaar was met verhalen, aangezien mijn stekker van mijn mac niet in mijn verloopstekker paste. Vanochtend is mijn zoektocht beloond en heb een andere gekocht en ik heb weer stroom. Daarover later meer. Eerst het verslag van mijn zondag gisteren.

Weer was ik om zes uur klaarwakker. Raar iets die jetlag en echt blij wordt ik 's ochtends wel van als ik op mijn balkon zit en de vogels zingen en fladderen om mijn balkon heen. Er is een soort net zo groot als een ekster en het ziet eruit als een groene parkiet. Daar zijn er veel van en ze kwetteren wat af. Prachtig.
Van die jetlag wordt ik 's avonds niet zo blij. Zondag lag ik om zeven uur 's avonds al uitgeteld in bed. Dan voelt het toch echt of het al twaalf uur is. Zo jammer van die avond. Neem aan dat dit de komende dagen wel anders wordt.

Ik had besloten mijn zondag zo in te delen als ik ben opgevoed. Wij gingen op zondag eerst naar de kerk en 's middag lazen mijn ouders een boek en wij kinderen deden ook niet zo veel. Wat lezen ook of een spelletje hartenjagen met pa. Gisterochtend eerst naar het Christusbeeld, waarvan je een prachtig uitzicht hebt op de stad.

info: Christus de Verlosser (Portugees: Cristo Redentor) is een groot standbeeld van Jezus Christus in de wijk Alto da Boa Vista in de stad Rio de Janeiro in Brazilië. Het beeld is 38 meter hoog en staat op de 710 meter hoge berg Corcovado, uitkijkend over de stad Rio de Janeiro. Het idee voor het standbeeld dateert van 1850 en kwam van de katholieke priester Pedro Maria Boss. Hij vroeg koningin Isabel om het te financieren, maar zij vond het idee niets. In 1889 werd het project definitief afgeblazen, toen Brazilië een republiek werd en in de wet werd opgenomen dat kerk en staat gescheiden moesten blijven.In 1921 werd het plan nieuw leven ingeblazen door de kerk van Rio de Janeiro. Ze organiseerde een Semana do Monumento ("Monumentenweek") om geld in te zamelen, zodat het monument alsnog kon worden gerealiseerd. Op 12 oktober 1931 was het monument gereed en werd het ingewijd met een uitgebreide ceremonie door president Getúlio Vargas. Een van de hoogtepunten moest het inschakelen van het verlichtingssysteem worden. Dit zou door Guglielmo Marconi vanaf zijn jacht gebeuren, maar door het slechte weer moest de verlichting handmatig aangezet worden door arbeiders bij de Corcovado.

Om bij Christus te komen, besloot ik Uber uit te proberen. Via de app kun je aangeven waar je heen wilt. Dan komt er een taxi naar je toe en je hoeft niet te betalen in de taxi, gaat van de creditkaart af. Via de wifi in mijn appartement een taxi opgevraagd. Hartstikke handig en het werkt! Er gaat een tram naar boven de berg op naar het standbeeld. Daar aangekomen wilde ik een ticket kopen, dat kon ter plekke alleen met een creditkaart bij een automaat. Die ligt thuis als ik op pad ga, dus dat ging niet. Een eindje verderop in de straat was een kassa. Daar een kaartje gekocht en weer teruggelopen. Ik ging netjes in de rij staan wachten op de tram van twintig over tien, die over twintig minuten vertrekt. Als de doorgaan geopend wordt, zie ik dat aan de andere kant mensen eerst doorgelaten worden, dacht: ik wil ook wel eerder, dus liep erheen. Maar dat was niet de bedoeling. Het was vast dat mensen hadden betaald voor eerdere toegang, net als priority bij vliegen. Ik werd vriendelijk maar dringend teruggestuurd. De rij was al best lang en ik had toch echt geen zin om achterin de rij te gaan staan, terwijl ik een plekje vrij vooraan had. Met een blik op oneindig ben ik iedereen voorbij gewurmd en mooi op mijn oude plekje gaan staan. 'Wie kent mijn gat in een andere stad.' Uiteindelijk mocht 'mijn rij' dan ook naar de tram. Hehe fijn. Vond het al zo'n gedoe met in de straat kaartje kopen en terug in de rij. Ben ik bij het poortje, word ik teruggestuurd. U heeft een kaartje voor de tram van twintig over elf en deze is van twintig over tien. Pardon! Niet gezien dat er tijd op stond. Nou op de stoel en wachten maar, zoals vele anderen. Uiteindelijk zit ik in de tram omhoog. Ja, die ging echt omhoog. Wel eens in een achtbaan gezeten die zo omhoog tikt voordat je naar beneden stort? Nou zo ging de tram omhoog. Echt hoog! Wel gaaf, dat dan weer wel.

Boven aangekomen had ik een prachtig zicht op Rio. Dat was prachtig. Christus staat hoog en vier boven de stad. Een mooi uitzicht heeft hij. Dat zeker. Uiteraard was ik daar niet de enige toerist en het was dwingen geblazen daar. Ik was vrij snel uitgekeken en weer met de tram naar omlaag. Daar besloot ik via de wifi van de trammaatschappij weer een Uber taxi te bestellen. Dit keer naar het strand Copacabana. Een rustzondagmiddag, zoals het hoort. Lekker languit op het strand.

Wat wel erg jammer is dat de Uber chauffeurs helemaal geen Engels spreken en ook niet met een vertaalapp wat proberen te vragen, zeggen of wat ook maar. Ik ben altijd van de klets en doe mijn best. Dan zeg of vraag ik iets in het Spaans. De chauffeur begrijpt zo ongeveer wat ik zeg en antwoordt dan in het Portugees. Einde conversatie weer. Helaas.

Bij het strand aangekomen weet ik niet wat ik zie. Ik had wel gedacht dat er veel mensen zouden zijn, omdat het zondag is, maar zoveel mensen heb ik nog nooit op een strand gezien. Zelfs niet in augustus in Santa Pola. Dit is echt bizar. De rij met mensen, allemaal op een stoel, zo'n klapstoeltje als iedereen had in mijn jeugd die ze daar verhuren, is zo dik, dat ik het water niet kan zien. Ik ga 'kruip sluip' tussen de meute door. Ik wil toch echt de zee zien. Helemaal vooraan vind ik een stukje om te liggen. Ergens is het wel vermakelijk en grappig al die mensen. De jeugd is voor de mensenrij aan het volleyballen en aan het strand staan groepjes jeugd in een kring de bal hoog te houden. Een soort van voetbal, maar dan anders. De golven zijn hoog en de rode vlag hangt uit. Nou daar schijnt niemand zich wat van aan te trekken. In het water is het ook druk. Ik kijk wat rond, geniet van de warmte. Het is lekker warm, niet zo heet dat ik zwetend verlang naar de zee. Zo ervaar ik het niet, terwijl het toch dertig graden is. Wat mij opvalt dat driekwart van de vrouwen een stringbikini draagt. Jonge vrouwen, oudere vrouwen, dik, dun, strak, flubber met putjes, wat voor figuur dan ook. Dat vind ik wel wat. Heb niet de indruk dat er ook maar iemand zich druk maakt over haar figuur. Topless zie je hier niet. Het draait hier om de billen blijkbaar.

info: Copacabana is een wijk in het zuiden (Zona Sul) van de Braziliaanse stad Rio de Janeiro, bekend vanwege het 4 km lange strand in de vorm van een halve maan. Copacabana heeft als bijnaam "Princesinha do Mar" ofwel Prinsesje van de Zee. Het is een gediversifieerde buurt met vele luxueuze hotels en luxueuze appartementsgebouwen maar ook kleinere sloppenwijken zoals Pavão-Pavãozinho, Ladeira dos Tabajaras en Cabritos zijn geïntegreerd in Copacabana. De favelas bevinden respectievelijk op de morro de Cantagalo, morro de São Jão en morro dos Cabritos. Sinds december 2009 en januari 2010, zijn deze wijken veel toegankelijker geworden omdat een speciale politie eenheid (Unidade de Polícia Pacificadora) patrouilleert en controles uitvoert.

Na een tijdje in de drukte te hebben gelegen, vind ik het welletjes en ga aan het begin van het strand liggen. Daar liggen vier mensen onder de palmboom in de schaduw en ik ga daarbij liggen, maar dan in de zon. In de strandtent zingt iemand enthousiast Braziliaanse nummers en ik geniet. Wat een sfeertje. Echt top. En voor de mensen die de verhalen ook hebben gehoord dat het zo crimineel is op dit strand en je moet oppassen voor je spullen; er zijn lockers. Dus je kunt zonder problemen naar Copacabana. Ik zou zeggen: Doen!!

Thuisgekomen loop ik nog even hier naar het park bij het museum en zie dat er een bandje speelt. Ik ga op de grond bij het publiek zitten en geniet van de Braziliaanse band. Ik versta er niks van, toch raakt de muziek me. Een beetje emotioneel en vooral gelukkig besef ik mij dat reizen maakt, dat ik voel dat ik leef.

Ik blijf zeker over de aardbol zwerven. Heerlijk.