Laatste dagen Sidemen en eerste dagen Candidasa

Het is nu donderdagavond 28 juli. Zondag ben ik vertrokken uit Sidemen en hier aangekomen in Candidasa.

De laatste twee dagen, vrijdag en zaterdag, in Sidemen heb ik in de omgeving gewandeld en op het dakterras zitten lezen. Zaterdag was ik al wandelend op een weggetje beland in de jungle. Op een gegeven moment werd het weggetje een onverhard paadje wat midden in ‘the middle of nowhere’ ophield. Ik neem alle tijd om bloemen en beestjes te bekijken. Het doet mij denken aan de tijd dat ik als meisje langs en in de bloementuin van mijn moeder struinde en vlinders, torretjes en lieveheersbeestjes ving en die in een potje stopte. Daar deed ik dan plastic op, wat ik met een elastiekje om de pot vastbond en er gaatjes in prikte met een vork voor de ‘frisse lucht’ voor de beestjes. Jeugdsentiment. Overigens liet ik de beestjes wel weer vrij hoor……Ook veel grote vlinders fladderen hier om mij heen. Ik probeer er foto’s van te maken. Telkens als ik wil knippen, vliegen ze weer weg. Uiteindelijk besluit ik mijn mobiel in de tas te doen en ik tussen de struiken te gaan zitten. Ik zit met opgetrokken knieën en geniet van de natuur. Heerlijk. Als ik daar zo rustig zit, landt er een vlinder op mijn knie, vlak voor mijn gezicht en blijft daar een hele tijd zitten. Prachtig, het raakt me en tranen vullen mijn ogen. Wat een cadeautje dit.

Zondag om elf uur kwam een taxichauffeur uit het dorp mij ophalen en reed mij, voor 100.000 minder dan de taximan van donderdag bood, naar mijn nieuwe onderkomen in Candidasa. Het huis was makkelijk te vinden. Het is klein en knus en op het terras heb ik uitzicht op zee. De wand tussen de woonruimte en het terras zijn inklapbare deuren en dan is het een ruime open woonruimte. De zee is zo dichtbij, dat ik zelfs met de deuren dicht, de zee nog hoor. Elke dag wordt het huis schoongemaakt en het bed opgemaakt. Hier staan een paar vakantiehuizen bij elkaar en ook de terrassen en paadjes worden dagelijks geveegd. Het is hier heerlijk schoon. De zee is dichtbij, het strand hier stelt niets voor. Op loopafstand is een ministukje zand. Maandagmiddag verken ik de straat waar verschillende winkels, restaurants en supermarkten aan liggen. Ik zie een soort van markt, maar dan met eettentjes en koop daar een kokosnoot om te drinken. Weer thuis ga ik naar het strandje hier verderop. Ik ben de enige op het strandje en zoek een plekje in de zon. Wat ik overigens daarna nog zo’n vier keer heb gedaan. De zon staat aan de kant van de stad en er staan bomen langs het strand. Telkens als de zon opschuift, schuift de schaduw mee en breidt zich uit. Toen ik helemaal geen zon meer had, ben ik weer naar huis gewandeld. Ik besluit toch maar een scooter te huren. Wat op loopafstand is, heb ik nu in een dag wel gezien en een strand om lang op te vertoeven is hier ook niet. De housekeeper, dame die in het huis woont waar de bewoners van deze huizen langs lopen, vertelt dat ze wel een scooter te huur heeft. Ik had al wat navraag gedaan hier in de straat en zij is de goedkoopste, dus ik neem haar aanbod aan. Dinsdagochtend vraag ik aan de buuf of mijn scooter er al is, zij zegt dat ze haar man zal bellen. Niet veel later komt de man er met scooter aan. De papieren worden ingevuld en ondertekend. Of ik maar even als borg mijn paspoort af wil geven. Nou dat denk ik dus mooi niet. Mafkees. Ik weiger dit. Wat denkt hij nu? Dat ik er op de scooter vandoor ga terug naar Nederland?

De schoonmaakster ziet mijn scooter staan en zegt dat het echt niet moeilijk is om hierop te rijden. Nou dat zal niet het probleem zijn, dat links rijden wel. Dit blijkt uiteindelijk reuze mee te vallen, ik blijf wel links. De hoofdweg hier langs is zo druk, dat naar rechts afwijken onmogelijk is. Het is echt een gekkenhuis op de weg. Een ritje op de scooter hier is werkelijk een kamikaze actie. Ik krijg op de scooter een flash back naar de kartbaan op Texel zo’n veertien jaar geleden. Dat was mijn eerste en laatste kartervaring; iedereen haalde mij in. Ook nu. Iedereen haalt mij in. Wat echt vervelend is, is het tegemoet komende verkeer. Inhalende auto’s worden al inhalend ingehaald door scooters en dan kom ik eraan. Help, ik heb het gevoel dat ze recht op me af komen. Toch vind ik het erg prettig dat ik mij verder kan verplaatsen dan ter voet. Het is wel een stuk vrijheid dit.

Dinsdag ga ik op weg naar White Sand Beach bij Bias Putih. Thuis zoek ik de route op gps op mijn mobiel op, omdat ik daar nog internet heb. Eenmaal opgezocht blijft de route op mijn mobiel staan en zo weet ik tenminste hoe ik moet rijden. Onderweg stop ik af en toe om te kijken of ik goed rijd. Het is niet zo moeilijk, gewoon de hoofdweg volgen en dan een keer afslaan en die weg uitrijden naar het strand. Toch krijg ik het voor elkaar om de afslag te missen, rijd terug en ja hoor, gelukt. Op een gegeven moment zie ik een ‘kraampje’ langs de weg en de mannen laten mij stoppen om… te betalen. Huh? Betalen om door de rijden? Jazeker, ik ga toch naar White Sand Beach, dat is dan 10.000.
Tuurlijk, gewoon langs de openbare weg en weer betalen. Ik vraag of de locals ook moeten betalen, als ze hier over de weg rijden. Op die vraag krijg ik een brede glimlach als antwoord. Nee tuurlijk niet. Als de man zegt dat het ook voor parkeren van de scooter is, bedenk ik mij dat ik thuis in Nederland ook voor parkeren bij het strand moet betalen. Prima, maar ga dan bij de ingang van de parkeerplaats staan. Dit komt echt zo raar over. Ik rijd door en bij het strand parkeer mijn scooter en ga te voet verder. Het is nog best een stuk lopen over een zeer slecht pad met allemaal stenen, dat naar beneden loopt. Gelukkig ben ik niet op de slippers. Het strand is niet zo groot met een paar eettentjes en ligbedden. Ik huur een ligbed en ga in de relaxstand, wat de afgelopen acht weken zo ongeveer mijn enige stand is. Het is wel bewolkt, lekker warm, maar niet zo warm dat ik behoefte heb om in het water te gaan en de golven zien er ook niet bepaald aanlokkelijk uit. Aan het eind van de middag wandel ik weer naar boven naar de scooter en vertrek naar ‘huis’.

Dinsdagavond zit ik met laptop op de bank als ik aan de andere kant van de kamer vanuit mijn ooghoek iets op de muur zie lopen. Ik kijk nog een keer goed en nee he…. Een kakkerlak. Gadver. Maandagochtend had ik er al eentje in een van de lege glazen in de afwasbak. Die heb ik verdronken, tenminste dat hoop ik. Met water en al heb ik dat beest buiten een eind verderop weggegooid. Dit exemplaar is veel groter; echt vies gewoon. Hier houd ik dus echt niet van. Met een bezem ga ik erachteraan. Ik zet de deur open en probeer de kakkerlak naar buiten te werken, doodslaan of trappen schijnt niet zo’n goed plan te zijn, dan leggen ze eitjes. Ik ren wat samen met kakkerlak door het huis heen, steeds op weg naar de deur. Opeens zie ik hem (of haar) niet meer. Door de deur gegaan? Weggevlogen? Ik heb geen idee, in ieder geval niet meer op de vloer in huis.

Woensdag is een vergelijkbare dag met dinsdag. Ik sta rustig op, ontbijt en pak mijn tas om met scooter naar het strand te gaan. Dit keer naar White Sand Beach bij Pantai Bias Tugel wat aan de andere kant van Candidasa ligt dan het strand van gisteren. Nu mis ik geen afslag, omdat ik toevallig net bij de juiste afslag stop om op gps te kijken. Na de drukke weg kom ik op een rustig weggetje en daar rijdt een scooter recht op mij af. Wat doet zij nou denk ik….ooh ja, links rijden Rina. Net op tijd ga ik weer naar de juiste helft van de weg. Als de weg steeds smaller en slechter wordt, zie ik weer zo’n ‘betaalkraam’. Hier doen ze het anders. Of ik een vrijwillige bijdrage wil betalen voor het schoon houden van het strand. Dat klinkt heel anders, maar toch....een schoon strand is toch een vanzelfsprekendheid? Ik betaal hetzelfde als gisteren en rijd tot ik bij een trap kom en parkeer, naast de andere scooters, mijn scooter. Ik daal de trap af en in de linkermuur is een opening naar het strand. Het is echt niet te geloven. Ik zie nog geen strand, wel een stuk natuur, waar een looppaadje is, nou ja, het is geen paadje. Het is stukgelopen en dat maakt dat je kunt zien waar je heen moet. Het is klauteren naar beneden over stenen en boomwortels. Vreemd. Het is dat er borden de goede richting op wezen, anders had ik er echt aan getwijfeld of dit de juiste route naar het strand is. Na een tijdje zie ik inderdaad een strand. Het is vergelijkbaar met het strand van gisteren, alleen minder eettentjes en een paar ligstoelen. Zwemmen in zee is hier onmogelijk. De golven zijn heel hoog.

Ik zie van de mensen die het wel wagen, dat menigeen het strand op gesmeten worden. Nou in Sri Lanka is mij dat ook een keer overkomen en leuk vond ik dat niet. Ik ga dus niet het water in vandaag. En ook aan deze luie strandmiddag komt een eind en ik vertrek weer richting ‘huis’.

En wat denk je….ook woensdagavond is er weer die kakkerlak. Ik vermoed dezelfde als gister. Bah bah bah… Weer pak ik de bezem en zet alle schuifdeuren ook open, meer kans om dat beest naar buiten te krijgen. Nou dat lukt niet, het verdwijnt onder de slaapkamerdeur door de badkamer in. Nu ben ik er toch zo spuugzat van dat ik de kakkerlak plat sla met de bezem. Dan maar eitjes leggen, over een paar dagen ben ik toch weer weg. Het dode, of bewusteloze.. maar dat denk ik niet… beest pak ik op met een doek en een heel eind verder gooi ik het in de bosjes. Pfff nu maar hopen dat dit de laatste is.

Vandaag gruwelijk uitgeslapen. Ik lag ver na middernacht in bed. Om acht uur word ik wakker, draai mij weer om en dan is het zo ineens twaalf uur. Als ik ben opgestart vertrek ik weer op de scooter. Het is een stralende zonnige dag. Ik zou best met de scooter ergens anders naar toe kunnen gaan dan het strand. Maar daar heb ik geen zin in. Dus weer op weg naar het strand waar ik dinsdag was. Alleen had ik mijn gps op de verkeerde beach ingesteld en ik beland op het strand bij Pasir Putih in plaats van Bias Putih. Het is een groot breed strand met zwart zand en er is helemaal niemand. Gaaf. Ik vind het prima. Lekker rustig. Heel in de verte zie ik wel een rij mensen. Zij halen water uit de zee met soort van emmers aan een juk. Het is best ver, anders was ik er heen gelopen om te kijken wat ze doen.
Het is prachtig weer, geen wolkje (nog) aan de lucht. De golven zien er veel minder heftig uit dan die van gisteren. Ik loop het water in, het is best ondiep en dan… komt er een golf aan en voor ik het weet wordt ik op het strand gesmeten. Dat had ik niet verwacht. Mijn bikini zit vol met steentjes en ik besluit een paar stappen nog naar het water te doen om ze eruit te spoelen. En dan, wordt ik weer omver gegooid. Niet leuk. Ik ga terug naar het strand en veeg de steentjes uit mijn bikini. Tenminste dat is de bedoeling. Op de terugweg, zittend op het zadel, voel ik er nog genoeg.

Terwijl ik zittend op de bank, met de laptop op schoot, dit verhaal typ zie ik weer wat over de muur naar beneden lopen. Nee he. Ik grijp de bezem en… zie dat het een gecko is. Gelukkig. Mooi laten lopen. Deze is effen grijs/groen en is lang niet zo mooi als die ik in huis had op Big Island.
Heel andere beesten/ongedierte hier als thuis. Daar houdt het wel op met wat muggen en een spinnetje. Op deze reis heb ik veel grotere beesten door huis zien lopen. Een van de weinige dingen die ik straks thuis niet zal missen.