Ubud

Het is maandag 18 juli. Morgenochtend wordt ik opgehaald hier uit Ubud door de privé chauffeur van de eigenaar van de woning die ik via home exchange geregeld heb. Wat een luxe zeg. Eerst nog een dag Ubud. Het regent al vanaf gisteravond en vandaag 90% kans op regen volgens internet. Dat wordt een rustig dagje. Voor vandaag had ik sowieso nog niets gepland. Tussen de buien door zo even naar de supermarkt om de watervoorraad aan te vullen en ik denk dat ik maar weer een massagesalon induik, heerlijk en binnen; dus droog.

Gisteren ben ik naar de rijstvelden gegaan. Hier aan de receptie had ik al een van de jongens van het personeel gevraagd en volgens hem was dit een half uur rijden met een scooter. Dan maar een scooter huren dacht ik. Daar heb ik een paar dagen over nagedacht en zag dat het hier wel heel druk is met scooters en auto’s, dus dat zou dan rustig rijden en heel goed opletten worden, want het is tenslotte ook nog eens links rijden hier. Buiten de stad zal het wel niet zo’n probleem zijn, maar hier in Ubud? Laat ik eerst maar eens vragen of op internet kijken, waar dan die rijstvelden liggen bedacht ik mij. De laptop heb ik mee, ook wel mijn mobiel uiteraard maar laptop toch wel stuk handiger, en ik ga via google op zoek. Ik vind een verhaal van een echtpaar dat met kaart een wandeling door de rijstvelden beschrijft. Ik zie dat het gewoon naast de hoofdweg ligt hier. En die hoofdweg is zo’n tien minuten lopen hier vandaan. Ik besluit te gaan wandelen en geen scooter te huren.
Ik ben nog tot 5 augustus op Bali en kom vast nog wel in een rustiger gedeelte van het eiland, kan ik daar nog een scooter huren als ik daar zin in heb.

Al wandelend kom ik, dankzij gps op mobiel, op de juiste weg naar de rijstvelden. Het lijkt wel een soort ‘walk of fame’. Allemaal tegels met namen. Niet van beroemdheden maar van toeristen. Dit pad volg ik en het wordt uiteindelijk een smal pad omhoog. Boven aangekomen zie ik de rijstvelden al. Prachtig al dat groen. Een fijne afwisseling na de stad. Ik ben nog maar net op weg en wordt aangesproken door een oud vrouwtje die kauwt op iets van tabak. Er ontbreken wat tanden en het ziet er niet zo fris uit. Ze vraagt of ik een kokosnoot wil. Eigenlijk heb ik geen dorst en zeg eerst nee en denk dan: och waarom niet, leuk contact met een local. Ze neemt mij mee naar haar kraampje een eindje verderop. Ze maakt een kokosnoot drinkklaar. Wrijft de hele tijd over mijn armen en vindt het wel gezellig zo samen. Ik vind haar wel grappig. Zij kan een paar woorden Engels, ik geen Indonesisch. We ‘praten’ over onze kinderen en kleinkinderen en ik laat foto’s zien van Sirella. Ze vind haar prachtig, zelf heeft ze vast geen blonde kleinkinderen. Als ik uitgedronken ben, vertelt de oude dame dat ik het vruchtvlees kan eten. Ze hakt de kokosnoot doormidden, purkt met het hakmes het kokosvlees los en…. met haar vingers peutert ze wat nog vast zit los…. Ooh help, ik wou dat ze dat niet deed. Ik kan nu moeilijk zeggen dat ik het niet meer wil. Hopelijk werken mijn probiotica pillen heel goed en zijn mijn darmen hiertegen bestand, zo niet; pech. Ik kan nu niet meer terug. ‘Enthousiast’ eet ik…met mijn vingers… de twee helften kokosnoot leeg. Ondertussen probeert de dame mij nog van alles te verkopen: zakjes rijst, zakjes kruiden, flesje kokosolie. Ze haalt een plastic zakje tevoorschijn waar koekjes van gekookt rijst in zitten. Ik ken ze van Sri Lanka, gekookt rijst met kokosmelk; erg lekker. Ze vraagt of ik wil proeven. Ik bedank vriendelijk, ik mag blij zijn als ik deze kokosnoot overleef. Kosten van de kokosnoot zijn 15.000, bij mij in de straat 12.000, slimme dame, en ik heb maar 14.000 gepast en wisselgeld heeft ze niet. Ze gaat akkoord met de 14.000. Blij dat ik dit nog had, want wat als ik alleen maar briefjes van 50.000 had? Ik denk dat ik dan de kokosnoot mocht aanvullen met zakjes rijst en kruiden…. Voordat ik afscheid neem, maak ik een paar foto’s en ik vervolg mijn tocht door de rijstvelden.

Ik vind het prachtig, mooi groen, veel water en af en toe zijn er wat mensen aan het werk. Ik wandel en film en maak foto’s. Het pad wordt steeds smaller. Ik twijfel of ik terug zal gaan of zal doorlopen. Voor mij loopt een Spaans gezin dat ik al eerder heb ingehaald en zij mij weer toen ik aan de kokosnoot was. Het pad is heel smal en wij zijn in de jungle beland. Ik vraag of ze weten of het pad naar Ubud leidt. De man bevestigd dit en ik haal ze in en loop verder. Dan kom ik op een hele smalle richel van beton, met aan de ene kant een heel smal en ondiep beekje en aan de andere kant de afgrond, wel begroeit met planten, struiken en bomen…maar toch. Ik besluit terug te gaan. Dan komt het Spaanse gezin eraan en daarachter een Frans echtpaar. Zij gaan door en ik besluit toch ook verder te gaan en ik sluit de rij. Ik vraag nog wel aan de Fransman die voor mij loopt of hij af en toe achterom wil kijken en als ik verdwenen ben, mij wel graag redden aub. Wij grappen dat we beter in het beekje kunnen vallen. Het blijkt maar een heel klein stukje te zijn, dit smalle paadje en komen bij een brug. Over de brug kunnen we rechts of links. Het Franse echtpaar loopt rechts en mijn gevoel zegt links. De Spanjaard heeft een wandelgids mee en laat mij zien dat rechts kan, dan is de route langer en kun je later terug. Zij gaan nu links, de korte route, ivm de twee kinderen. Ik ga ook links, haal ze in en wandel door de jungle weer richting Ubud, tenminste dat hoop ik. Na een paar honderd meter gaat het pad met een trap omhoog, daar is een stalletje met kokosnoten en snacks en het pad is weer breed en verhard. Hierop kom ik meer mensen tegen en het blijkt best een toeristisch stuk te zijn met kraampjes met souvenirs, restaurants en massagesalons. Ik ben in ieder geval op de goede weg terug. Ik haal een oude man in, een local, hij vraagt waar ik vandaan kom. Balanda zeg ik. Wat Nederlandse betekent. Ik vraag of hij Engels kan, hij lacht en vraagt of ik Indonesisch kan. Haha. Dit heeft hij vaker bij de hand gehad dus. Nou ons gesprek eindigt vrij snel, gezien de taalbarrière. Halverwege hoor ik een gonggeluid, dat vind ik altijd zo mooi. Vroeger hing er bij mij ook eentje onder de carport, denk dat ik er maar weer een koop. Dit is een iets andere versie. Boven op het dak van het hutje dat er staat zit een soort van windhaan met een windgong eraan vast. Naast het hutje staat een vogelverschrikker, die mij doet denken aan casper het spookje. Onderweg zie ik kippen en eenden en bijna aan het eind van het pad hoor ik een bekend geluid: een koe? En ja hoor, achter de bosjes staat een bruine koe. Hij steekt mooi af tussen al het groen. Ik wandel verder en inderdaad beland ik weer in Ubud. Nadat ik heb gelucht, trek na de wandeling, ga ik weer naar het hotel en spring onder de douche; afkoelen. ’s Avonds eet ik weer bij Veggie Table; heerlijk, gezond en vers.

Nu is het dus maandagochtend en ik zit/lig/hang op de bank op mijn veranda en zit mij te bedenken of ik straks nog in de benen ga, tsja… zal wel water moeten halen, want ik heb nog maar een flesje. Maar nog niet zo’n zin. Eerst de ereader maar tevoorschijn halen. Wat vind ik dit ritme toch fijn. Niets hoeft. Weet zeker dat ik dit zal gaan missen. Ik vraag mij ook serieus af of ik nog in de ratrace pas thuis. De ratrace die ik zelf gecreëerd heb. Zo ik het nu bekijk, ga ik al mijn werkzaamheden naast mijn baan opzeggen. Hoe leuk ik dat ook vind/vond. Ik wil eerst rust en tot bezinning komen en dan is mijn kantoorbaan meer dan genoeg. Wat spontaan op mijn pad komt, kan ik altijd nog overwegen te doen. Geen planningen meer. Het huis laat ik in de verhuur en duik dan zelf wel ergens onder en ik ga vaker op reis. Dat wel. Dat weet ik nu al. Nog zo veel leuke plekjes te zien en met home exchange goed te doen. Straks thuis wat weekendjes inplannen. Krakau, Boedapest, Madrid en Rome staan sowieso op mijn lijstje. Maar eerst weer wennen en aarden thuis in het ‘gewone’ leven. Woensdag over drie weken land ik al weer op Schiphol. Damn, nu gaat het toch wel snel. Gelukkig heb ik dan nog drie weken vrij. Nog tijd om naar Terschelling te gaan. Het eilandgevoel een beetje vasthouden.