Sydney city and Ku-ring-gai Chase National Park

Vrijdag was het weer al wat beter dan donderdag, ik ben ’s middags, toen het droog was, in de buurt gaan wandelen en naar de shopping mall gegaan een eindje verderop. Veel winkels en daar even naar de Aldi geweest. Ik had bij de Farmer Market een zuurdesembrood gekocht van 7 dollar en hier zag ik zuurdesembrood voor 3 dollar grrrr ….verschil wel erg groot, de aldi had zelfs havermoutmelk; thuis nooit gezien.

Zaterdag zet ik de wekker en ga met de bus de stad in. Ik slenter wat door het centrum en loop richting het noorden. Ik ga eerst het park in: Royal Botanic Garden. Mooie omgeving, groen uiteraard en waterpartijen. Ik zie vogels die ik nog nooit heb gezien en er vliegen zelfs papagaaien rond. Vanuit het park heb je goed zicht op het Opera House en op de skyline van de binnenstad. Na het park ga ik naar het Opera House. De zon schijnt en ik plof op een bankje in de zon en doe mijn jas uit. Heerlijk. Verder wandel ik nog wat door de stad; veel mooie gebouwen, veel winkels en veel wegwerkzaamheden aan de wegen in de binnenstad. Ik snuffel wat in de winkels en zie mooie winterjurken, maar ja, past niet in mijn backpack. Helaas. Kleding en schoenen hebben hier zo ongeveer dezelfde prijzen (getallen) als in Nederland. Alleen is de Australische dollar 0,67 euro, dus tweederde van de prijzen thuis. Geen dure kleding dus. Na een paar uur centrum ga ik met de bus terug naar huis. Ik zit naast een dame op leeftijd en ze begint een praatje.
We kletsen over van alles en natuurlijk over mijn reis. Ze had in haar leven eigenlijk meer willen reizen, maar tsja, nu kan het niet meer. Oooh en dat was precies de juiste tekst tegen de juiste persoon. Gelukkig heb ik op tijd de juiste beslissing genomen. Wat zij nu zegt, dat wilde ik dus niet. Ik ben op reis en ik vind het geweldig. We stappen tegelijk uit de bus en ieder weer haar eigen leven in.

Vanochtend de wekker gezet en om tien uur stond ik weer bij de bushalte. In het boek met wandeltochten van Judy, de eigenaresse van de woning, had ik een tocht uitgezocht waarvan ik dacht dat het wel een leuke wandeltocht zou zijn. Ik stap uit bij het treinstation en reis met de trein verder. Onderweg moet ik overstappen en twintig minuten wachten op mijn trein. Om twaalf uur stap ik uit bij Mount Ku-ring-gai station. Ik had bedacht rechts te gaan wandelen, maar zie bij het station borden met aanwijzingen van wandelroutes die naar links wijzen. Links of rechts, ach wat maakt het uit. Ik volg de borden en zie nog drie mensen met rugzak voor mij lopen; vast dezelfde plannen als ik. Aan het eind van de weg zie ik de ingang van het park. Over een smal pad loop ik het natuurgebied in. Het is prachtig. De zon schijnt door de bomen, ik zie weer allerlei vreemde vogels… geen rare mensen, nee vogels die ik niet ken. Ook soort van dennenappels, maar dan anders.

Ik wandel rustig en vrolijk het woud in en neem op mijn gemak foto’s. Een eind het bos in veranderd het pad. Het wordt steeds smaller en onregelmatiger met steeds meer stenen. Het pad daalt af. Soms heel licht, soms moet ik echt naar beneden klimmen en mij goed vasthouden.
Ergens vind ik het wel fijn dat ik heel af en toe word ingehaald door joggers, wel raar rennen over die stenen heen naar beneden, volgens mij nog gevaarlijk ook, want het is zo stil en afgelegen, nu weet ik dat het pad echt ergens naar toe leidt en ik niet helemaal alleen ben. Mocht ik vallen, dan word ik vast gevonden hier. Na al een hele afdaling, eet ik een broodje op een steen met uitzicht op water in de verte. Ik loop verder, het pad is heel smal en gaat nog steiler naar beneden, totdat ik op waterniveau kom. Prachtig. Ik zie een bord dat naar links wijst, dat Ku-ring-gai nog 2,5 km is. Nou dat is dacht ik wel te doen. Ik loop door en niet veel later kom ik op een parkeerplek. Ik heb dacht ik geen 2,5 km gelopen en dit is ook geen woonplaats. Het is een parkeerplaats aan het water. Ik vraag aan de jongen die in het eettentje daar werkt hoe ik terug naar het treinstation kom. Hij heeft geen idee, ik zou het een kilometer verderop kunnen vragen bij een informatiecentrum. Als ik op mijn gps kijk, zie ik alleen maar groen en de weg die de jongen wijst, gaat naar een dorp een heel eind bij het treinstation vandaan. Wat te doen? Ik krijg zo langzamerhand wel een donkerbruin vermoeden wat de enige weg is…. terug….. Het is twee uur en als ik nu ga ben ik voor het donker, om vijf uur wordt het donker, in ieder geval in de trein.

Mijn stemming is niet meer zo opperbest als toen ik afdaalde en hier aankwam. Ik had gedacht een rondje te lopen en nu na twee uren lopen weer bijna bij het begin te zijn. Nou helaas pindakaas. Het wordt dezelfde weg terug en dan ook nog naar omhoog. Ik spreek mijzelf moed in. Houd mijzelf voor dat dit een mooie oefening is voor de drie uren wadlopen op 20 augustus a.s. van Holwerd naar Ameland. Gewoon rustig aan doorlopen, dan komt het goed. Maar eigenlijk ben ik moe en wil ik niet meer…..zucht…. Ik ga op pad en doe mijn best weer relaxt te worden. Na een tijdje herken ik het pad niet meer en ga terug.
Dit is een vervelend moment, bah, ook nog voor niks een stuk gelopen. Het ging mis bij het bord, helemaal niet gezien, waarop staat dat naar links Ku-ring-gai nog 2,5 km is en dan begint mij een lichtje te branden. Het wijst naar het paadje waar ik vandaan kwam (van boven) en helemaal niet naar dat stuk beneden langs het water. En de ander kant op is natuurlijk naar het andere dorp Berowra, alleen staat hier geen bord van. Ik weet dat er een route is van het treinstation van Mount Ku-ring- gai via dit natuurgebied naar het station van Berowra, als ik op mijn gps kijk, is dat nog verder weg, dat dan maar niet. Bij het bord op de splitsing komen drie jongens naar beneden, ik vraag of ze een andere weg weten naar Mount Ku-ring-gai, nee dat weten ze niet. Als ze horen dat ik naar boven ga, waarschuwen ze dat het een heel eind is, ja joh, ik heb het al gelopen, dat weet ik. Bedankt in ieder geval, hier wordt ik helemaal vrolijk van….not…

Ik loop en loop en hijg mij een weg naar boven, de heenweg had ik mijn jas al uit. Het is mooi weer en ik heb het warm; zweet zelfs. Af en toe sta ik stil en kom ik even tot rust en dan weer verder. Verstand op nul, goed opletten waar ik mijn voeten zet en steeds weer verder. Als ik bij de stenen kom waar ik de heenweg een broodje heb gegeten, rust ik uit en eet nog een broodje. Vier mensen die toch minstens vijftien jaar ouder zijn dan ik, komen voorbij. Dat geeft mij weer moed. Als zij het kunnen, kan ik het zeker. Met weer wat meer energie vervolg ik het pad. Ik haal twee mannen in die staan te rusten en klim gestaag door. Als ik uitrust halen de mannen mij weer in. Ik loop achter ze aan en we kletsen wat. Eindelijk ben ik weer op het pad hoog in de heuvels dat vlak loopt. Nu ben ik er bijna. Gelukkig.

Bij het treinstation aangekomen ben ik zooo blij dat ik er ben. Wachtend op de trein op het bankje kom ik in gesprek met een Australiër, Brad, die vanuit zijn woonplaats naar dit station is gelopen en met de trein weer terug gaat. Hij is ondernemer en vertelt over zijn leven. Wij praten over reizen en de eenzaamheid wat hem dat brengt en over eenzaamheid in het algemeen in het leven. Wat houd ik toch van dit soort ontmoetingen. Dat is wat mijn reis extra leuk maakt; de onverwachte gesprekken, die al heel snel de diepte in gaan. In de trein kletsen we verder en nemen afscheid als hij in zijn woonplaats is. Ik vervolg mijn reis, moe en voldaan. Als de trein in het centrum aankomt sta ik op en… voel mijn benen al… dat beloofd nog wat. Morgen weer op pad. Dinsdag vliegen, dan woensdag maar een massage op Bali. Wat zou dat fijn zijn. Maar eerst nog anderhalve dag Sydney. Ik ben ondertussen over de helft van mijn reis en om eerlijk te zijn….. baal ik daar een beetje van. Ik wil nog lang niet terug naar huis. Heerlijk deze vrijheid. I love it!!