Kennismaking met Hawai'i

Gisteren vertrokken uit LA. Gek dat dat nog maar gisteren was. Tijd is een raar iets. Heb het gevoel dat ik al heel lang onderweg ben, terwijl dat nog maar een paar dagen is. Wat een vooruitzicht zeg. Nog 62 dagen te gaan voor ik weer in Nederland ben.

In LA was ik al (weer) voor de wekker wakker en was op tijd bij de bushalte. Op het station had ik de bus van 10 voor 7 en was ik mooi op tijd op het vliegveld. Ik was nog niet online ingecheckt, dat moest ik eerst doen op zo’n incheckpaal. Ook het inchecken van de bagage behoor je zelf te doen. Alleen wilde ik dat niet, want anders zou mijn backpack op het vliegveld van Honolulu belanden. Naar wat heen en weer gevraag werd ik uiteindelijk wel aan de balie geholpen en heeft een vriendelijke dame geregeld dat mijn backpack, geheel zelfstandig, naar Hilo op Big Island reisde. Ik hoefde alleen nog maar in te checken in Honolulu voor de vlucht naar Hilo. De vlucht was 6 uur van LA naar Hawai'i en ik was zo stom niet te eten in LA op het vliegveld en ik had alleen een paar koekjes in de tas. Ik ben zo gewend dat je eten krijgt onderweg, maar dat is niet zo als je 6 uur vliegt. Dat was mij nog wel verteld. Maar ja, niet aan gedacht. Ooh wat was ik blij met het kleine zakje pretzels wat ik dan wel kreeg tijdens de vlucht. Even wat gelezen en een film gekeken en daarna viel ik in slaap. Toen ik wakker werd hoefden we nog maar anderhalf uur te vliegen. Ik had dus langer geslapen dan ik dacht. Nou dat kwam mooi uit. Ging lekker snel zo. Op het vliegveld in Honolulu relaxt gewacht op de vlucht naar Big Island.
Bij binnenkomst in het vliegtuig zat er al iemand op mijn stoel aan het gangpad. Het leek wel een junk of een zwerver. Capuchon over het hoofd en broodmager zag ik bij de eerste blik. "Excuse me", zeg ik tegen de man. Hij kijkt op en ik schrik ervan. Oude man, mager, kaal, ziek. Dat vertelt hij mij ook. Hij heeft net chemokuur gehad en voelt zich niet goed, of hij aan het gangpad mag zitten. Natuurlijk, geen probleem. Ik zit tussen hem en de vrouw die met hem meereist (hoor ik later) in. De vrouw, Linda, en ik raken aan de klets. Zij is geboren in Californië en is op haar 18e vertrokken naar Alaska. Na de dood van haar man is ze in 2008 verhuisd naar Hawai'mi. Ze woont op Big Island en haar twee dochters zijn achter haar aangekomen naar Hawaii. Haar zoon is autistisch en woont begeleid nog in Alaska. Ze bezoekt hem ieder jaar. Ik kreeg van haar wat tips wat leuk is te gaan zien en ze vertelde dat er maandag vanaf een uur of 5 ’s middags tot middernacht muziek is in de buurt waar ze woont. Daar ga ik zeker even kijken. Van haar begreep ik dat het ziekenhuis in Hilo niet zo goed is in kankerbestrijding, dan het ziekenhuis in Honolulu. Zij ging mee om de man te helpen reizen (zal een vriend of buurman zijn ofzo). Ik vroeg aan de man of het niet vreselijk was om zo ziek te reizen. Hij beaamde dat. Op een mooi eiland wonen heeft voordelen en nadelen. Dit is dan wel een groot nadeel. Zo ziek en dan moet je in het vliegtuig heen en weer voor behandeling. Ik had zo’n medelijden met die man; hij zag er echt niet best uit.

Het vliegveld in Hilo is klein en knus. Daar mijn huurauto opgehaald. Heerlijk om niet met de bus te hoeven reizen. Er is hier trouwens ook maar 1 buslijn en met de bus zou ik niet naar het huis kunnen komen waar ik logeer. De route had ik al over de mail gekregen en ik rijd naar Hawaiian Paradise Park, waar mijn eerste huis staat. De omschrijving is goed en ik rijd de juiste route, naar weg nummer 6. Daar aangekomen moet ik de weg rechts inslaan en dan is het het eerste huis rechts. Daar aangekomen zie ik een grote ketting om het hek. Raar, want er zit een slot op en ik zou de sleutels uit het sleutelkluisje naast de deur vinden. Ik probeer de ketting van het hek te halen en twee honden komen aangestormd. Nu snap ik er helemaal niets van. Een vrouw roept wat vanaf het balkon en komt aangelopen. Ik leg uit wat er aan de hand is, zij leest mijn papier en zegt dat ik terug moet. Haar huis is weg 6 links en het eerste huis links en niet rechts. Ik heb links en rechts weer eens omgewisseld. Zij kan er gelukkig om lachen en ik ook. Dat is mijn handicap nu eenmaal; rechts en links. Als er op de papieren nou gewoon had gestaan: 'Ga die kant op.' Dan had ik het gesnapt. Of niet zus….. hahaha

Het eerste huis rechts is oud en de tuin is wild en staat achter een hek. Ooooh nee hè, wat is dit denk ik. Ik probeer bij het huis te komen maar halverwege de ‘oprit’ loop ik vast. Oftewel de auto, want er liggen takken over het slingerende paadje. Ik ga terug en rijd op de weg door naar achter. Blijkt het dus het tweede huis te zijn. De eerste staat op de hoek en die zal wel bij de hoofdweg horen, maar ja, dat stond niet in de beschrijving. Eind goed, al goed, ik ben op mijn bestemming. Het is een groot huis en dat voor mij alleen. Wat gaaf! De bovenverdieping heeft twee slaapkamers, twee wc’s, een kamer, keuken en badkamer. Voor en achter is een balkon met prachtig uitzicht en er is een hangmat (hoe vet) op het achterste balkon. Op het voorste balkon hangt een soort van gong die je met wind hoort. Zo'n meditatiegeluid; helemaal zen. Beneden is een appartement en een schuur. Ik stal mijn spullen in het bovenste huis uit. Leg tas en kleding enz in de ene kamer, zodat ik kan slapen in de andere kamer. Na inspectie in de kast naar wat er is aan voedsel, besluit ik boodschappen te gaan doen. Het is ’s avonds 7 uur. Geen idee of de supermarkten nog open zijn en waar ik die kan vinden. Ik zoek op de gps van mijn telefoon en ik rijd er heen. Het blijkt geen supermarkt te zijn maar een winkel bij een tankstation. Ik wilde fruit en groente halen en thuis koken, dus dat wordt het niet. De heenweg had ik een Mac Donalds gezien. Dan daar maar eten, bedenk ik me. Kan ik morgen naar de supermarkt.

Bij de Mac aangekomen zie ik daar een supermarkt. Eerst boodschappen doen besluit ik en daarna eten. Ik had al gehoord dat boodschappen duur zijn hier. Nou echt duur….paprika 5 dollar, eieren 10 dollar, chips 5 dollar, klein zakje rijst 4 dollar… enz enz. Alles moet geïmporteerd, vandaar de prijzen. Nou daar wordt een mens vrolijk van.. not.. Ik haal het hoognodige aan groenten en fruit en wat andere dingen en betaal 60 dollar. De koelkast is nog lang niet vol, maar dat gaat hier ook niet gebeuren.

Vandaag lekker relaxt dagje. Merk het tijdsverschil en het gereis toch wel wat en besluit zo goed als niks te doen vandaag. Heb heerlijk op het balkon gezeten. Wilde ook de was doen, dan is alles weer schoon. Ze hebben tenslotte een wasmachine hier. Ja die hebben ze. Ik doe de was erin en gooi het wasmiddel erop, want zie geen wasmiddelbakje. Wat ik ook probeer, ik krijg dat ding niet aan de gang.


Stekker met die van de lamp verwisseld, want lamp doet het wel; nog niks. Met het resultaat dat ik mijn kleding, waaronder een spijkerbroek, op de hand sta te wassen. Ik kan het toch moeilijk bewaren zo onder de wasmiddel. Het was in ieder geval een heerlijke bezigheid om helemaal uit mijn hoofd te geraken. Nadat ik de was had opgehangen, pakte ik de fiets (staan er twee hier) en ging ik de buurt verkennen. Aan het eind van de straat kwam ik bij de Oceaan. Prachtig. Op de lavastenen keek ik naar het geweld van de zee. In de verte zag ik wat donkere wolken. Dacht nog dat ik moest opletten en op tijd teruggaan. Maar.....Te laat. De wolken waren sneller dan ik. Helemaal doorweekt was ik thuis. Dat ook maar in de lijn. Daarna lekker lui op de bank op het balkon, eten gekookt en nu mijn eerste Hawai'i verhaal aan het typen. Morgen met de auto op pad. Ben benieuwd.