Vertraging en douanecontroles

Het is zondagavond half 10 in LA. Ik ben nog maar net hier in de kamer van mijn airbnb adres. zesentwintig uur geleden ben ik wakker geworden bij Nicole en Jochem en een paar ‘hazeslaapjes’ in het vliegtuig gedaan, dus blij dat ik gedoucht en al op bed lig. Eerst mijn verhaal en dan lekker slapen. Het was een lange dag. Ik was op tijd op Schiphol. De balie om in te checken was zelfs nog niet open. Dat is mij nog nooit overkomen. Bij het inchecken kreeg ik te horen dat het vliegtuig vertraging had. Het was namelijk zo dat de piloot ziek was en er een nieuwe, niet zieke, piloot uit Londen moest komen, vandaar de vertraging. In plaats van kwart over 8 werd het 10 uur. Dat zou betekenen dat ik in Londen om kwart over 10 plaatselijke tijd aan zou komen en mijn vlucht naar LA was om kwart voor 10. Nou dat ging dus niet lukken. Volgens de dame achter de balie was mijn vlucht al omgeboekt en zou ik om half 1 vertrekken. Op Schiphol relaxt aan de thee, wat aan het appen met het thuisfront en het vliegtuig vertrok zowaar om half 10 (Amsterdamse tijd).

Op het Britse vliegveld aangekomen ga ik naar de transferbalie zoals mij in Amsterdam is uitgelegd. Daar moet ik nog inchecken voor de vlucht van half 1. Er waren nogal wat mensen die de vlucht hadden gemist, dus dat duurde even. Was ik aan de beurt, kreeg ik te horen dat ik nu ook al te laat was, voor de vlucht van half 1. Heel apart, het was toch echt 10 uur (Londense tijd) op de klok. Na mijn vraag hoe dat kon, omdat het nog maar 10 uur was, werd mij gewoon meegedeeld dat ik niet meer mee kon. Andere tekst voor jouw plek hebben wij al weer weggegeven. Het zou wel geregeld worden met mijn bagage, die werd – alweer – omgeboekt. Ik zou nu om 2 uur gaan vliegen en nu niet met British Airways maar met American Airlines. Nou welke Ways of Lines het werd, dat maakte mij echt niet uit, als ik er maar zou komen. Mijn vertrek was vanuit terminal 3. Dus met de bus naar terminal 3. Ergens halverwege in de gang in de terminal stond personeel van American Airlines te vertellen dat inchecken links was en voor de overige vliegmaatschappijen moest je rechtdoor. Alleen ik mocht niet afslaan, nee mevrouw u vliegt met British Airways, dat kunt u zien aan uw vluchtnummer. Huh, had ik het dan niet goed verstaan net. Nou ze zullen wel gelijk hebben dacht ik. Zij zijn tenslotte de experts en zien aan de nummers waar ik heen moet.

De gang kwam uit op de douanecontrole, je weet wel, die bakken waar je je spullen in moet doen en zelf ga je door een poortje en soms piept de poort en soms niet. Ik kon doorlopen zonder piep en mijn spullen kwamen weer netjes in de bakken aangerold. Om de hoek was de transferbalie van British Airways en ja, ik weer in de rij. Dat opnieuw inchecken gaat niet zo snel, dus maar weer wachten. Ben ik bijna aan de beurt, staat er een kerel achter mij, die ik eerst een eindje voor mij had zien staan. We raken gezellig aan de klets. Hij werkt in Wenen en kwam uit Houston en had zijn vlucht gemist. Dat schept dan een band. "Jij ook al. Balen hè." Nou wat een gedoe. Hij had eerst 20 minuten gewacht en dacht het vliegtuig toch nog te halen en gaat uit de rij. Helaas te laat, dus weer in de rij. Hij voelde zich niet zo happy, ja nu wel even, want het is gezellig kletsen met jou. Nou daar wordt ik toch zo blij van. Altijd leuk die korte onverwachte contacten. Ben ik aan de beurt om in te checken, wat wordt mij verteld? Mevrouw u vliegt met American Airlines en niet met British Airways. U moet naar een andere balie. Nou daar werd ik nog blijer van natuurlijk. En hoe kom ik dan bij die andere balie? Want ik was al door de douanecontrole geweest en wat nu? Gaat u maar die deur daar links door en dan rechts. Nou ik door de deur en rechts een gang met een afslag naar links en aan het eind kon ik naar links en rechts. Help wat nu? Ik had geen idee, dan maar vragen bij de douanecontrole. Volgens de meneer daar moest ik toch echt aan de andere kant van de controle zijn. Dus weer door het poortje en mijn tas weer uitpakken en in de bakken op de band. Ja inderdaad, gaat u er nog maar een keer doorheen.
Nou … adem in… adem uit... rustig blijven en met een smile op mijn gezicht, weer door het poortje en weer geen gepiept en mijn spullen kwamen weer aangerold. Weer alles in de tas en vervolgens kwam ik weer langs de balie van British Airways en weer langs de deur, die ik maar voorbij liep en toen wist ik het niet meer. Gelukkig zat daar een hele aardige jongen van het personeel en hij hielp mij weer door de deur, want daar moest ik toch echt naar toe om in te kunnen inchecken bij American Airlines. Pffffff Welja. Maar in die gang was ik al geweest. Maar weer gevraagd en ja hoor, iemand liep met mij mee en ik kon eindelijk inchecken. Mijn bagage zou echt ook meegaan en ik kon naar de gate…..die was natuurlijk achter de douanecontrole. En jawel, zo ging ik voor de derde keer door de douanecontrole en wat ontdekte ik daar: die poortjes leiden een eigen leven. Twee keer ging ik er door zonder een piep en de derde keer sloeg dat ding alarm. Terwijl ik dezelfde kleren aan had, dezelfde schoenen, dezelfde persoon was. Of kwam het door een andere vibe die om mij heen hing, want ik was er wel een beetje klaar mee. In die mood mikte ik mijn tas en spullen in één bak in plaats van twee. Past wel dacht ik. Mijn bak met spullen ging ook voor de derde keer door de controle en wat zag ik. De bak ging de ander kant langs. Ik loop om de band heen en pak mijn bak, want ik wil nu dan eindelijk wel eens naar de gate. Komen er drie pakken aangesneld. Oeps, ik mocht er niet achter. Mijn bak met spullen moet grondig worden nagekeken. Doordat mijn tas op de laptop lag, kon het apparaat alles niet goed zien. Dat doe ik dus ook nooit weer. Eindelijk kan ik naar de gate. Eerst even water halen en gelukkig nog tijd om even rustig te zitten. De vlucht duurde 11 uur, was te doen. Lezen, film kijken, beetje slapen, wat eten; dat overigens lang niet zo goed was als bij Emirates. Maar dat terzijde. En wat een verrassing, mijn backpack lag bij aankomst gewoon op de bagageband. top.

In LA had ik de uitdaging. Met openbaar vervoer naar mijn logeeradres. Ik heb een kamer via Airbnb geboekt en wel van mijn gastheer de buslijnen doorgekregen, maar dat bleek toch lastig. Bij het vliegveld had ik wel vrij snel de juiste bus. Maar bij het bus/metrostation was dat wat ingewikkeld. Het was nml al 6 uur geweest en niemand bij de informatiebalie. Ik zag nergens de juiste bushalte. De man in pak, die ik uiteindelijk tegenkwam en toch echt daar werkte had ook geen idee. Volgens hem moest ik terug en hing er een telefoon bij de infobalie, die dus dicht was en dan kreeg ik wel iemand aan de lijn. Nou daar had ik dus geen zin in. Ik wist dat ik de oranje lijn 50 moest hebben en de man kreeg een geweldige ingeving, dan moest ik naar de zilverlijnbus, die ging ook naar Monterey Park, want daar moest ik zijn. Ik aan de andere kant naar buiten. Zie ik weer geen bussen, alleen taxi’s. Ik kwam in de verleiding in een taxi te stappen. Maar ja, tegen mijn principes, dus weer gevraagd en ja hoor. Uiteindelijk zat ik in de zilverlijnbus. Stom systeem trouwens, je moet betalen in zo’n gleuf die je ook in de parkeerautomaten hebt, kan met papier en munten. Gooi ik een paar dollar in en dan blijkt dat dat apparaat niet wisselt.

Ik stap uit daar waar ik denk dat ik moet zijn en typ het adres in op mijn gps. Anderhalf uur lopen… terug… hahahaha nou toen moest ik wel lachen. Lekker handig. Die zilverlijnbus stopt niet zo vaak als lijn 50, die ik dus toch wel moest hebben. Op hetzelfde busstation in lijn 50 gestapt, dat is dan ook echt een stopbus en ik hoefde van de vriendelijke chauffeur niet eens te betalen, omdat ik geen kleingeld had. Een half uur later was ik dan eindelijk hier bij Genghis, mijn Chineze gastheer. Hij verhuurt slaapkamers en er zijn gasten uit Tsjechië, Frankrijk, Colombo en Indonesië, als ik het goed heb begrepen. De kamer is schoon, badkamer ook en voor het ontbijt mag ik in de koelkast of fruitschaal duiken. Goed geregeld. Net lekker gedoucht en dan nu slapen; weltrusten.